Januszowe sny

#7

Deszcz nie przestawał padać, a ja czułem się bardziej zdołowany. Nikt nam nie jest w stanie pomóc. Byliśmy już praktycznie wszędzie i dalej nie wiemy jak się uchronić przed tym psychopatą (nie chodzi o Sherlocka). Jesteśmy skazani na pewną śmierć... Poczułem, że ręce zaczęły mi się trząść, a oczy wypełniły łzy. Skryłem twarz w swoich dłoniach.

-Janusz? - spytał zmartwiony i zmoczony Hussein.

-To nie ma sensu... - odparłem zrezygnowany i zacząłem wyć.

Hussein przybliżył się i objął mnie w pasie. Delikatnie pocałował mnie w czoło, co było dla niego całkiem łatwe, bo był prawie o głowę wyższy ode mnie. Wtuliłem mu się w ramię, zaciągając się jego zapachem jak ćpun na głodzie narkotykowym. Pachniał kawą i cyjank...cynamonem!

-Nie ma sensu... Kupować kredensu - szepnął mi do ucha tekst mojej ulubionej piosenki.

Skąd on ją w ogóle zna? Ale czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie? Wtuiliłem się mocniej w ramię bruneta.

-Maciek ja tylko żartowałem...- zachichotałem, śpiewając dalej.

Pocałowałem piwnookiego w usta.

-Tylko ostrożnie, bo zaraz kolejna staruszka zejdzie na zawał - zaśmiał się Hussein.

- Oj, przestań! - powiedziałem bardziej napierając na budkę.

Nagle drzwi granatowej puszki się gwałtownie otworzyły, przewracając nas na ziemię.

- Kazika wyczuwam... - powiedział wysoki mężczyzna bez brwi, wychylaiąc się zza drzwi. Jegomość był odziany w beżową marynarkę i czerwoną muszkę. "Doctor!!!" - pomyślałem uradowany.

Nagle mnie oswieciło. Skoro to był Doctor, to ta budka to musi być TARDIS... A TARDIS przenosi w czasie! Polecimy w przeszłość i uratujemy tę kobietę! W morde jeża! Ależ ja genialny!!!

Po chwilowym transie skapnąłem się, że Hussein i Doctor patrzą na mnie jak na jakiegoś niedorozwoja. Szybko się wyprostowałem i spojrzałem na nich poważnym spojrzeniem.

-Doktorze! Potrzebujemy twojej pomocy!

***

-Dobra chłopcy! To do kiedy chcecie się udać? - zapytał Doctor, miotając się przy panelu sterowania (czy cuś) zacierając ręce.

-Do momentu, w którym usiedlismy na pomoście! - odparł bez namysłu Hussein.

- Się robi! - Doktor szybko wpisał datę na klawiaturze. Pomerdał przy panelu jeszcze trochę i już po chwili całą TARDIS zaczęło trząsć. Husseinem i mną rzucało na wszystkie kąty. Byłem do tego przyzwyczajony, bo spędziłem dużo czasu w Multipli rodziców podróżując po polskich drogach ale mój towarzysz nie trzymał się najlepiej.

-Ah! Zapomniałem uprzedzić o turbulencjach. Złapcie się czegoś! - krzyknął do nas Doktor.

Naszym pierwszym odruchem było złapanie w ramiona siebie nawzajem, jednak gdy to nie pomogło chwyciliśmy się jednej z poręczy.

Po chwili niebieska puszencja gruchnela o ziemię, po czym stanęła bez ruchu. Ledwo żywi wstaliśmy z podłogi i poczołgaliśmy się niczym dżydżownice do dżwi. Doctor szybko poprawił swoją muchę i złapał za klamkę. Powoli uchylił skrzypiące drzwi, a światło wpadające do Tardis oślepiło nas jak cholera. Kiedy w końcu odślepłem poczułem się jakoś tak... inaczej... Wyszłem z machiny czasowej i odruchowo spojrzałem sie na wszystkie strony, niczym przed wejściem na pasy. Wszystko było takie... pastelowe. Nagle moją uwagę przykuły pewne czworonożne postaci... moim oczom ukazały się...

...kucyki?