Yaşadığım şehir Bodruma dönmüştüm Eskişehirden.
Bodruma girdigim o an , bir flim seridi gibi gecti geçmişim gozumun önünden. Gozyaslarimin icinde boguluyordum. Tatlidan cok acı yasadim bu yerde. Ben bodrumun kirli sokaklarinda büyümüştüm. Annesiz ve felç bir babayla. Annem, babamdan habersiz bir gece terkediyor bizi , sabah olduğunda babam annemi yerince goremeyince disariya firlamis
. "Feraye! Feraye!" Ses yok .. Babam bir gun beklemiş, iki gün beklemis... Ve en sonunda gemileri yakmis. Beni 7 yasima kadar babam büyüttü. Daha sonra babam parasizliktan beni teyzemin yanina gondermis. 15 yasima kadar onunla birlikte büyüdüm. Babam inşaatçı. Bir gün onun 5. Kattan düştüğünü söylediler. Elim ayağım boşalmıştı o an.. Aklinda değişik ölümler ard arda geliyordu. Hemen babamin kaldırıldığı hastaneye gittik. Ameliyatta oldugunu soylediler. Yukari kata ciktik .
Saat 12 oldu, 1 oldu, 2 oldu. Ve nihayet ameliyat kapilari açıldı. Hemen Üstüne atladim doktorun. "BABAM NASIL?"
Ses yok ..
Teyzemi çağırdı yanına doktor. Içeriye girdiler. Yedi yaşındaki bir kizin neler oldugunu anlamasi kime inandirici gelebilirdi ki ? Teyzem odadan cikinca direk sordum: "Teyze ne oldu" . Teyzem titreyen dudaklarını bir turlu acamiyordu. Rengi solmustu. Korkmaya baslamistim ve aglamaya baslamistim. " Baban bundan sonra ne yuruyebilecek, ne konusabilecek. Yani kiisaca baban felc olmus" . Insan basina gelince anlarmis bazi seylerin degerini. Ilk basta dusundum, simdi ne olacakti peki? Babam beni birakmadi, bende onu birakamazdim. Teyzem kabul eder miydi?
"Hadi gidiyoruz".
"Peki babam?"
"O da gelecek ama simdi degil"
" Gerçekten bizimle gelecek mi teyze? Onu birakmicaz di mi burada"
" Sen annenden sonra babana emanettin ; simdi siz bana emanetsiniz.."
Mutluluktan kocaman sarilmistim ona. Kollarim boynuna yetismese bile , teyzem benim sicakligimi hissetmisti.
Devam edecegim bu bolume.
