μα τι εννοεις;

Νοεμβριος.

Ειχα ξεκινησει φροντιστηριο απο τελη Αυγουστου, λογω επαναληπτικων διαγωνισματων των θερινων. Ολο το καλοκαιρι περασε με διαβασμα και καμια βολτα με τις κολλητες μου κυριως παραλιακη. Δυο μερες Χανια λογω καποιων δουλειων, που ετυχε να ειναι την ιδια περιοδο που ηταν και η κολλητη μου κατω και ετσι δεν αυτοκτονησα μονη μου😂. Ετσι εφτασε Σεπτεμβρης, μετα Οκτωβρης. Με διαβασμα και καμια ταινια τα Σαββατα. Για εξοδους πια, που χρονος; Χρονος...μικρη λεξουλα, πεντε μολις γραμματων, μεγαλης αξιας και σημασιας. Ολο το καλοκαιρι παλευα με τον χρονο. Ο χωρισμος μου με τον πρωην μου, οι τσακωμοι με τους δικους μου, η απομακρυνση απο τις φιλες μου, λιγο πολυ με εκαναν να σκεφτω ποσο πολυτιμος ειναι ο χρονος. Για να μην πολυλογω, ο εξαμηνος δεσμος μου με χωρισε λογω του οτι ημουν καθετη στο να μην προχωρησουμε διοτι δεν ημουν ετοιμη και "ρε αγαπη μου, εισαι σχεδον 18, θα φοβασαι για παντα;". Ναι. Ετσι λοιπον, μια μερα εμαθα οτι εγινα ταρανδος και τον αφησα. Εναν χρονο παλευα να απομακρυνθω κυριως απο το απωθημενο/crush μου, που τυχαινε να ειναι συμμαθητης μου καθ'ολη τη διαρκεια του γυμνασιου και λυκειου εως και την δευτερα λυκειου. Οταν το εκανα, ηταν μετα απο την τριημερη της δευτερας λυκειου και με το που γνωρισα τον πρωην μου. Ολα μου θυμιζαν το απωθημενο μου, που με ειχα τελειως γραμμενη καθως δεν ημουν 1.60 με ποδια δυο μετρων, με πανεμορφα μακρια μαλλια και 45 κιλα σαν τα παιδακια της Αφρικης. Ναι ειμαι νευριασμενη μαζι του. Μεχρι τον Αυγουστο τον ειχα ξεπερασει, αλλα καπου σε μια δημοσιευση στο facebook, διαβασα οτι δεν θα ειναι στην τριτη λυκειου μαζι μας καθως αλλαζει σχολειο και κατι τετοιο. Ειχα στεναχωρηθει αλλα ειχα θυμωσει πολυ περισσοτερο. Προσωπικοι λογοι και ΠΟΛΛΟΙ λογοι. Ειχαμε περασει τοσα μαζι. Τοσες καλες και ασχημες στιγμες. Ολες μαζι. Ημουν εκει μαζι του και εκεινος νοιαζοταν για μενα. Δεν ξερω αν ποτε ενιωσε κατι παραπανω για μενα παντως εγω ενιωσα και ηταν αν οχι οι χειροτερες στιγμες μου, ηταν πολυ πικρες και γλυκες παραλληλα. Οπως και να εχει, εκεινος θα ειναι για παντα μεσα μου, ειναι κομματι μου πλεον. Φτανοντας ο Σεπτεμβρης μου ειχε αφησει μια πικρια λογω ολων οσων ειχαν προηγηθει τον Αυγουστο και λογω του οτι θα εβλεπα αρκετα ατομα που δεν ηθελα με την εναρξη της σχολικης χρονιας. Ο χρονος ηταν λιγος, πνιγομουν. Αλλη μια -τελευταια ευτυχως- χρονια που θα δω τα ιδια προσωπα, θα παω στο ιδιο μερος, που θα ακουσω τις ιδιες φωνες. Τελος. Τελειωνει. Οταν λοιπον χτυπησε το ξυπνητητι μου στις 12/09, 7:30 το πρωι, ειχα μολις 35 λεπτα να ετοιμαστω. Θα εβαζα κατι απλο και θα πηγαινα, εξαλλου δεν ειχα κανεναν που να με νοιαζει. Η ζωη μου πλεον περιελαμβανε διαβασμα και φροντιστηριο. Πηγα λοιπον. 8:12 λεπτα ημουν μεσα σε αυτο το αθλιο κτηριο, που θα με φυλακιζε για αλλον εναν χρονο. Ο μπαμπας μου παρων, καθως οπως λεει "δεν μπορω να μην ειμαι εκει την πρωτη μερα". Η μαμα μου στην δουλεια. Και ευτυχως γιατι θα σφαζομασταν παλι. Ειδα τις φιλες μου, τα αγορια μας(φιλους μας), γνωρισαμε κατι καινουργια παιδια μικροτερης ταξης, πηραμε βιβλια και φυγαμε οπως οπως. Καθολου δεν με ενοιαζαν οι καθηγητες φετος. Καθε μερα που περνουσε εκτοτε ηταν ολο και περισσοτερο αθλια. Δυσκολευομουν να σηκωθω, ποναγε ολο μου το σωμα. Ειχα αναγκη υπνο και καποιον που να μου πει οτι ολα θα πανε καλα, ακομη και αν δεν θα πηγαιναν εν τελει, γιατι εγω ημουν παντα εκει για ολους. Μεχρι τον Νοεμβρη. Οταν εφτασε και αυτος ο καταραμενος μηνας, σκεφτομουν οτι χρειαζομουν αλλαγες. Σταματησα να κοβω τα μαλλια μου μεχρι να μακρυνουν. Βοηθησα παλι σε εθελοντικα προγραμματα. Μιλαγα πολυ επιλεκτικα σε λιγα ατομα. Αρχισα να κανω απουσιες. Σκασιλα μου. Εως εκεινη τη μερα. Καθομασταν στο διαλειμμα στο φροντιστηριο, κατω που εχει χωρο για εμας. Πεταχτηκε μια φιλη μου οπως καθομασταν "Εε σημερα ερχεται και ο Γερασιμος ε;". Αναρωτηθηκαμε οι τρεις μας ποιος Γερασιμος. Στο τμημα ημασταν πεντε, ζωη να'χουμε. Τοτε, ηρθε και εκεινος. Και γιναμε πεντε και ο "gonna-be-mine". Δεν ηταν τιποτα σπουδαιο. Δεν ειχα καταλαβει καν οτι μου αρεσε. Μεχρι τον Φλεβαρη...

a.

.