nie martw się Lux, ja zawsze wracam [Lux Jinx]

Dwunasta Gwiazda

(ratujcie mnie od tej piosenki, proszę, chyba znam teledysk na pamięć)

    Vivien zaproponowała, że zabierze ją na zakupy. Jinx leżała akurat na kanapie przewijając pilotem kanały w telewizji w poszukiwaniu czegoś ciekawego i co jakiś czas przegryzając płatki leżące obok niej. Spojrzała na opiekunkę z uniesioną brwią, nie miała pojęcia, co chodziło jej po głowie, ale Vivien nigdy nie zapraszała jej po prostu na zakupy.

— Jakaś okazja? — zapytała, jej ton był znudzony. I tak nie zamierzała nigdzie z nią jechać.

— Dostałam powiadomienie, że szkoła organizuje Bal, pomyślałyśmy z Cait, że może chciałabyś sobie coś kupić.

— Skąd w ogóle pomysł, że się tam wybieram?

— Dostałaś zaproszenie i...

    Jinx zajęczała zniecierpliwiona i rzuciła w Vivien poduszką, którą ta z refleksu złapała w ręce, patrząc jedynie na nią ze zdziwieniem.

- Nie chce dzisiaj nigdzie jechać, poza tym, jeżeli będę jechać na zakupy to nie z wami.

    Vivien pokiwała głową i odwróciła się, kiedy Jinx już myślała, że ma z głowy ten temat, odezwała się znowu.

— Moglibyśmy zabrać też Ekko, sama z Caitlyn muszę kupić parę nowych rzeczy, wzięlibyśmy twój nowy wóz.

    Myślała, że zwymiotuje, widząc ten „zachęcający" uśmiech. Odwróciła się do oparcia kanapy, przykrywając się różowym kocem, który na nim leżał.

— Nie.

    Nie chciała patrzeć na twarz Viven, bojąc się, że zobaczy na niej jakąś dziwną emocję, o którą jej nie podejrzewała. Słyszała jednak jej ciche westchnienie.

— Dobrze, jak chcesz.

— Idź, bo zasłaniasz mi ekran.

— Przecież jesteś odwrócona.

— Bo tam stoisz, i tak nic nie zobaczę.

— Lecą reklamy środków do prania — powiedziała Vivien, trochę rozbawiona.

- No i co? - wymamrotała do oparcia, zdenerwowana.

    Dźwięk nagich nóg, stąpających po posadzce, utwierdził Jinx w tym, że Vivien przeszła do kuchni. Odwróciła się i przełączyła reklamy.

    Soboty zawsze były trochę nudne, myślała, że z nowym wozem to się zmieni, ale odkryła, że na razie nie ma kogo nim wozić. Lux była zajętą sprawą swojego taty, a Ekko... Cóż Ekko i ona ostatnio się od siebie trochę odsunęli, zaczął z powrotem kolegować się z Ahri i pewnie mieli dzisiaj to grupowe spotkanie w macu, czy coś takiego.

    Zatrzymała się na jakiejś kreskówce, ale nie śledziła specjalnie akcji, tylko rozmyślała.

    W sumie mogła napisać do Lux. Może uda się ją przekonać na jakąś nocną przejażdżkę? Oczywiście spotka się to z falą protestów i tłumaczeń, dlaczego to nie jest rozsądne, ale ostatecznie to pewnie i tak będzie Jinx z Lux w samochodzie na drogach Pilltower, w ciemną bezgwiezdną noc.

    Uśmiechnęła się do tej myśli i pomyślała, że musi znaleźć zaraz telefon, ale zanim przeszła do aktualnego czynu, zasnęła na kanapie.

    Obudził ją trzask frontowych drzwi i głośne kroki. Zasnęła na brzuchu z twarzą przyłożona do kanapy, mogła się założyć, że na jej lewym policzku odbity był kwiecisty deseń, z jakiego była zrobiona tapicerka.

     Ktoś usiadł, gniotąc jej stopy. Jęknęła i szybko wyciągnęła je spod ciężkiego ciała. Podparła się na łokciach i spojrzała za siebie z grymasem, gotowa zastrzelić osobę, która w tak niedelikatny sposób obudziła ją i na chwilę odcięła dopływ krwi do dolnej części nóg.

     Ekko uśmiechał się do niej głupkowato. Bez większego zastanowienia, wzięła do ręki pilot i rzuciła w niego z całej siły, jaką mogła posiadać po drzemce w tak niewygodnej pozie. Ekko ze spokojem pozwolił, aby urządzenie odbiło się od jego klatki piersiowej i się zaśmiał.

— Co tu robisz? — zapytała, odwracając się od niego i patrząc w firanki, które znajdowały się przed nią.

— To takie mi sprawiasz powitanie? Przyszedłem cię odwiedzić, a co? Dowiedziałem się od Cailtyn, kogo jest ten czerwony wóz przed blokiem, podobno twój.

— Mm — zaczęła przecierać oczy i usiadła, przeciągając się leniwie.

— Ale jej nie uwierzyłem, bo skąd taka fura, co nie? Więc wpadłem i chciałem potwierdzić nieudolną próbę żartu, jakim Caitlyn miała ochotę mnie poczęstować.

    Popatrzyła na niego z odrobinę mniej zamglonym spojrzeniem i zmarszczyła brwi.

— Dlaczego uważasz, że to żart? Przecież mówiłam ci, że odkładam na auto od jakichś dwóch lat. Myślałeś, że dlaczego tak długo to trwało?

— Haha, mm — zaśmiał się z zakłopotaniem — Myślałem, że po prostu jesteś, aż taka biedna.

    Wzięła poduszkę i mocno zdzieliła go nią w twarz.

— Pieprz się Ekko.

— Oj, nie denerwuj się. Przecież się z tobą droczę. Ale dziwie się, że nie napisałaś do mnie o tym wcześniej.

    Spojrzała na niego z pewną ostrożnością. Przecież ostatnio naprawdę nie szła im za dobrze, nazwałaby to nawet kryzysem ich przyjaźni, ale w sumie nie miała pojęcia, czy to kryzys, czy po prostu jej koniec.

— Dlaczego?

    Wyglądał, jakby te słowa odrobinę go dotknęły, bo kąciki jego ust natychmiast opadły.

— Znaczy — zaczęła się tłumaczyć — Cieszę się, że tak mówisz. Po prostu myślałam, że jesteś na mnie zły.

— Zły? — zapytał, zdziwiony — O co?

— Nie wiem, ostatnio po prostu zachowywałeś się trochę inaczej. Zacząłeś się kolegować z Ahri i trzymać z Dariusem.

— To ci przeszkadza?

— Nie — powiedziała, trochę głośniej niż zamierzała, sfrustrowana tym, że nie potrafi mu tego wytłumaczyć — Po prostu mnie trochę olewałeś, więc myślałam, że coś jest nie tak. Ale to już nieważne, zapomnijmy.

     Ekko patrzył się na nią przez chwilę w zamyśleniu, a ona westchnęła. Na pewno nie uda im się tak łatwo uniknąć tego tematu. Oparła się bardziej na kanapie, przymknęła oczy i czekała.

— Wydawało mi się, że jest na odwrót — powiedział po chwili.

— Co masz na myśli?

— Praktycznie każdą wolną chwilę spędzasz z Crownguard — wskazał, z tonem, który świadczył o tym, że była to oczywistość.

     Nic na to nie odpowiedziała. Szczerze, to możliwe, że było tak, jak mówił Ekko. To ona go olała. Nie spotykała się z Lux tylko na korkach. Wychodziły razem prawie codziennie. Nie zauważyła nawet, jak bardzo odsunęła się przez ten czas od niego.

— Hmmm — usłyszała jego głos — Wnioskując po twojej minie, mam wrażenie, że tego nie zauważyłaś.

     Pokiwała głową i rzuciła mu szybkie spojrzenie. Uśmiechał się półgębkiem i wyglądał na strasznie z czegoś zadowolonego. Irytowało ją to, ponieważ, naprawdę, czasami zachowywał się zbyt głupkowato, nawet jak na jej gust. Mimo wszystko nie mogła po prostu zapomnieć o tej sprawie, zwłaszcza jeżeli ona zawiniła.

— Sorry, Ekko — wymamrotała, a jej wzrok natychmiast powędrował gdzie indziej.

     Zaśmiał się i przysunął do niej, tak, że ich uda się dotykały. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po nierozczesanej burzy niebieskich loków na jej głowie.

— Nic się nie stało, Jinx, przecież wpadłem i chce z tobą nawet jechać do maca, wiesz?

     Uśmiechnęła się do niego, co spowodowało, że jego ręka zamarła na jej głowie, a on odwrócił wzrok i podrapał się po szyi. Zamrugała kilka razy, ponieważ reakcja wydała jej się trochę dziwna, ale stwierdziła, że nie zapyta.

— Ale jeżeli mamy jechać do maca, to może powinnaś się przebrać — zasugerował.

     Jinx spojrzała na swoje starte materiałowe spodenki i koszulkę, która kiedyś miała na sobie jakiś nadruk, ale teraz nie był on niczym więcej, jak białą roztartą plamą.

— Racja — przyznała i wstała, zmierzając do pokoju — Zaczekaj.