GRİ TEHLİKE

1.BÖLÜM

Multi:Mayıs
#
Tesadüflere inanır mısınız? Ben inanmam. Her şey kasten olmuş ya da olacaktır bana göre. Tabi bu yaşanmışlıklarıma göre öyle. Hayat beni öyle bi noktaya getirdi ki kendimden bile şüphelenmeye başladım. ki ben daha kendime dürüst davranmazsam başkaları neden bana dürüst davransın ki? Ben ilk kazığımı daha 2. Sınıfta yedim. Hem de bu kazık öylesine bi kazık değildi! Öyle herhangi birinden yemedim ben bu kazığı. Öz mü öz kız kardeşim(!)den yedim. Belki açıklaması vardır bilmiyorum. Dinlemedim. Ki daha 7-8 yaşındaki bi kız neyi açıklayabilir ki? Ya da ben bunun ne zaman farkına varırım. Ben küçükken çok saftım bembeyazdım. Aynı saçlarım gibi. Bembeyaz bi sayfa gibi.. Sonra bi an geldi o beyazlıklara karalıklar düştü. Beyazla siyah karışınca ne olur, gri.. benim saçlarımda artık grimsi bi renk. Yaşadıklarımın rengi. Gerçi yaşamayan anlamaz sözü tam buraya ait. Belki yaşayanlar vardır. Ben hiç yoktur demiyorum. Ben sadece benim gibi her şeyi art arda yaşaya yoktur diyorum.. herkesin sorunu var iyi ya da kötü.. Ama o kötü anlarda insanın kardeşi (varsa) yanında olur. Benimde var. Hemde benim yaşımda. Ama kendimi onun yanında hiç güvende hissetmedim. Gerçi güven karşılıklıdır. O bana güven vermediyse ben ne yapayım ki? Ben kendimi hiç dışa vurmadım. Vuramadım. Çünkü benim arkamı yaslayacağım kimse yoktu. Evet eğlenceliyim. Evet komiğim. Ve evet espriliyim ama yinede ben o kararmış ve hergün kararmaya devam eden benim. Benim sadece annem ve babam vardı. Tabi onlar bilmiyor başıma gelenleri. Gelenler geçti diye avutuyorum ben hergün kendimi. Öyle daha az canımı sıkıyo bu yalnızlık. Gerçi benim yalnızlıkla bi sorunum yok. En azından yalnızlığım var diyorum kendi kendime. Gerçi yalnızlıkta bi yere kadar. Sonra atıyorum kendimi sokaklara. Bazen sabahlıyorum bazen akşamlıyorum. Sigarayı asla ağzıma sürmem. Arada bi içki içerim belki ama o da en fazla 1 şişe. Asla sarhoş olmak gibi bi aptallık yapmam. Zaten tekim neden kendimi harciyim boşu boşuna. Zaten tekim! Bazen acıtıyo bu cümle.. Gerçi kimin acıtmaz ki! Hayatımın en büyük aptallığını yaptım galiba şuan.. sarhoş oldum (!) Ancak kimsenin kucağına atlıyacak kadar sarhoş olmadım. Olamam zaten kendime yakıştırmam! Evdeyim ve eski fotoğraflarıma bakıyorum şuan saçlarım çok çok açık sarıyla beyaz arası. Ama sanki beyaza yakın! Gerçi şuan gri gibi farklı  bi renk ama herneyse.. Önemli değil artık. Annemle babamı özledim. Şuan fransa'da tatildeler. Ne güzel geziyolar. Keşke benimde böyle bi kocam ve benim kadar güzel bi kızım olsa. Ahahaha..! Ah deli gibi sarhoş oldum galiba en iyisi bi kahve, ama önce sıcacık bi duşa hayır demem. Malum yarın işbaşı. Kimbilir yine hangi şehirde hangi dolandırıcı, mafya ya da herneyse onun peşinde dolanıcam malum işim zor. Herkes ünlü bi casus-ajan olamaz. Kendimi övmelerim de bittiğine göre artık ayılıp uyumaya. Belki şansıma güzel bi rüya görürüm. İçinde unicorn'lar periler olur ve benimde 3 dilek hakkım olur. İyi geceler..
         Belki saçlarımda hala      beyazlıklar vardır. Ama kalbim   çoktan karardı. Belki hala bi   umut vardır içimde o saçımdaki beyazlıklar gibi. Belki hala masumdur kalbim. Ama bedenim artık masum değil. Elim kanlı, bedenim kirli dolaşıyorum   ortalıkta. Evet ailem çok iyi insanlar ama çevrem öyle değil. Çok küçük yaştan itibaren çeşitli dövüş dersleri aldım. Derslerime hep çok çalıştım. Ne kimseyi ezdim ne kimseyi kendimden üstü gördüm. Ben sadece hakedene beyazlığımı gösterdim. HAKEDENE! Haketmeyenleri hiç uğraşmadan kapıdışarı ettim. Belki şuan ilk kazığımı atan kız kardeşime teşekkür etmeliyim. Onun sayesinde böyle bi kişiliğim oldu. Gerçi içimde varmış. İnsan yaşanmışlıklarıyla büyüyüp olgunlaşırmış. Ben çok fazla şey yaşadım. Çok fazla! Ama yinede ayakta duracağım ve karşıma çıkanları ezeceğim. Benim adım Mayıs. Ve bir mayıs rüzgârı gibi hepsinin üstünden geçiceğim. Ben annemin kızıyım. Ben çok güzel bir masalın kızıyım. Ben annemin kızıyım...!

-------------------------------

İlk bölümümü umarım beğenirsiniz. Sizi seviyorumm:*