Telefonum titremeye başlayınca hızla elime alıp ekrana baktım.
Gizli numara.
Büyükanneme çaktırmadan odama girdim ve aramayı cevapladım.
"Alo?" kısık sesle seslendim, içeridekilerin duymasını istemiyordum.
"Alo?" neşeli bir ses beni karşıladı.
"Efendim,"
"Skylar, sen misin?"
"Uhm, evet benim."
"Naber?"
"İyiyim, duruyorum."
"Ah anladım," hatta biraz sessizlik oldu ve bu sessizliği bozan ise o olmuştu. "Ben de iyiyim, sorduğun için sağol."
Kahretsin! Kiminle konuşursam konuşayım, nasılsın demeyi unutuyordum!
Güldüm. "Ah doğru, evet, nasılsın?"
O da güldü. "Eh iyiyim. Annemler alışverişe gittiler ben de seni aramak istedim. Ayrıca jelibonlarımı bekliyorum, yeeey!"
"Ne harika ama."
"Evet." utandığım için -ve batırmaktan korktuğum için- bir şey söylemedim. Genelde o bir şeyler soruyordu. "En sevdiğin jelibon hangisi?"
"Şu tatlı-ekşi olanlar. Sour Patch Kids'ti sanırım, adını hatırlayamadım."
"Evet evet, öyleydi ismi, ben de onlara bayılırım ve birazdan kavuşacağım!" güldü. Sesi fazla olgun geliyordu ve ben böyle olgun sesli birinin nasıl bu kadar çocuksu olduğunu düşündüm. Ne yazık ki elle tutulur bir sonuca varamamıştım. Önemsemedim.
Bir süre konuştuk, genelde o soru sordu ve ben de cevaplayarak aynı soruları ona yönelttim. Onunla konuşurken eğlenmiştim. Yaklaşık bir 15 dakika falan konuşmuştuk. Artık kapatma vaktiydi çünkü ailesi dönmüştü.
"O zaman görüşürüz?"
"Görüşürüz." dedim.
"Seni seviyorum."
Gülerek "Teşekkürler!" dedim ve kapattık.
Gerçekten garipti fakat bu gariplik çokta güzeldi. Hayatımda böyle bir şeye ihtiyacım vardı sanki.
Bir kızın bana 'seni seviyorum' demesine.
***
Hatırladın mı?
Yüzündeki gülümseme için her şeyimi verebileceğimi fark ettim.
Ve ah, unutmadan, ben de seni seviyorum.
Ben de sizi seviyorum!!
Şu bölümü yazmayı istediğim kadar hiç bir şey istemedim. Thanx memories!
*jelibon paketlerini havaya atar*
