UNKNOWN A Tale Of Peculiar Magic

CHAPTER 2- We meet again

Sumikat na ang haring araw at masayang naghahanda ng almusal ang mga magulang ni Tara. Pababa naman ng hagdan ang kanilang anak na si Tristan na kagigising lang.

"Tristan kamusta ang kapatid mo?" Tanong ng kanyang Ina. "Okay na po siya, nawala na ang pamamaga ng kanyang paa." Sagot niya at tumungo sa may ref para kumuha ng maiinom.

"Pa may sinabi saakin si Tara habang ginagamot ko siya kagabi. May sumusunod raw sa kanya pero hindi niya nakikita, may nakita rin siyang libro at Pa.......nagkita na sila." Hindi maiguhit sa mga mukha ang pagkagulat ng mga magulang ni Tristan.

"Bat siya nagpakita? Anong nais niyang iparating?" Naguguluhang tanong ng kanyang Ina.

"May paparating na panganib." Lumingon ang mag ina sa padre de pamilya dahil sa seryosong saad nito.

***

Sa kabilang banda naman ay abalang nag bibihis si Tara. Hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang kababalaghang nangyari sa kanya kagabi dahil sigurado siyang hindi niya guni-guni ang lahat ng yun dahil narin sa natamong pamamaga ng kanyang paa subalit magaling na ito sa tulong ng kanyang kuya.

Naglakad si Tara sa lalagyan ng kanyang mga aklat para kunin ang paborito niyang binabasa ng may mapansin siyang kakaibang libro natiyak niyang hindi sa kanya.

Tara's POV

I get the libro its so familiar sa akin where did I saw this ba? Very old ang libro and it's so makapal pero magaan. European style ang cover nito and may mga symbols pero ni isa wala akong maintindihan. I read the pamagat....

"UNKNOWN" I get curios kaya I open it pero walang nakasulat it's blangko. I turned to the another page still blangko parin until nakarating nalang ako sa end page ng book it's still the same walang nakasulat kahit tuldok man lang or something. I close the book na dahil wala rin naman akong mapapala. I make sunog nalang this mamaya dahil walang kwenta.

I'm nakadress ngayon ng plain white, I braided my hair narin and put my slingbag. I noticed the necklace na binigay ni Papa saakin when I was seven. He told me na I must not wala this daw kaya since the day the binigay niya ito lage ko na itong sinusuot. Water drops shape yung pendant and literally there's a water on to it, which I found so pretty.

I smile infront of the mirror and talk to my reflection "You are so beautiful Tara".

I'm palabas na ng kwarto ng mapansin ko yung libro. I open it again and kuha may pen sa aking slingbag.

How does it feel to be empty?

I write. I'm naaawa tuloy sa libro kasi na paka empty niya walang nakasulat sa bawat pahina niya. Honestly fun ako ng mga libro kaya kahit medyo weird ang isang to I bawi nalang may sinabi hindi ko nalang susunugin. I feel something strange sa librong ito na para bang may sarili rin siyang life. I'm so nalulungkot sa sitwasyon niya kaya ilalagay ko narin siya sa shelf ko.

***

Someone's POV

"Sabihan mo ang lahat na maghanda! Gagawin na natin ang matagal na nating plano." Nakangising saad niya.

"Subalit hindi pa tayo sigurado kung siya nga, hindi tayo pwedeng padolos dalos at isa pa sigurado ka bang kakalabanin natin sila? "