Λέξεις Που Πονάνε

Στο σπίτι του

Ακούω έναν ήχο. Είναι μήνυμα στο κινητό μου. Ωχ, από τον Τζάστιν.
《Σορρυ, τελικά δεν θα μπορέσω να έρθω!》
Ναι... Ευχαριστώ Τζάστιν. Φεύγω απογοητευμένη. Σκέφτομαι να πάω στο πάρκο της γειτονιάς μου να κάνω μία βόλτα.
Στην διαδρομή σκεφτόμουν την Κάθριν. Να της τηλεφωνήσω; Μπα... θα περιμένω μερικές μέρες και αν το συνεχίσει... θα δούμε. Ο Τζάστιν πώς και ήθελε να βγούμε; Λες να ήταν καμιά πλάκα που είχε σκαρφιστεί με τους φίλους του; Τέλος πάντων. Δεν με ενδιαφέρει. Τελικά λάθος έκανα που δέχτηκα. Ούτε καν τον ξέρω καλά, καλά. Είμαστε απλά συμμαθητές. Που και που λέμε κάνα《Γεια》. Τίποτα παραπάνω. Αρχίζει να σκοτεινιάζει. Καλύτερα να φεύγω.
Μόλις έφτασα σπίτι ξάπλωσα να κοιμηθώ. Ήμουν κουρασμένη απ'όλα αυτά που συνέβησαν σήμερα.

[...]

Νιώθω σάλια στο πρόσωπό μου. Ο Ρούφους... Έλεος ρε Ρουφ. Βλέπω την ώρα. 06:50. Καλύτερα να βιαστώ αν δεν θέλω να αργήσω για το σχολείο. Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπό μου από τα σάλια. Μπλιαχ.
Ξαφνικά, ακούω το τηλέφωνο από το δωμάτιό μου. Σκουπίζω το πρόσωπό μου με μια πετσέτα και πάω να το σηκώσω. Ποιος να είναι; Δεν γνωρίζω τον αριθμό... το σηκώνω.
Τζάστιν: Καλημέρα! Ο Τζάστιν είμαι.
Ο Τζάστιν; Πω τι θέλει πρωί πρωί αυτός; Μα... από πού ξέρει τον αριθμό μου;
Εγώ: Εμ, Καλημέρα! Πρώτον, από πού ξέρεις τον αριθμό μου και δεύτερον, τι θες;
Τζάστιν: Ηρέμησε, κούκλα. Μου τον έδωσε κάποιος. Δεν λέω. Ήθελα να σε ρωτήσω... θες να σε περιμένω στο πάρκο να πάμε μαζί σχολείο;
Όπα τι; Τι να του πω; Από την μία, είναι καλό παιδί θα ήθελα να κάνω παρέα μαζί του πάρα να κάθομαι μόνη μου, αλλά από την άλλη...
Εγώ: Αα, εεεε... ναι... εμμ... στις 07:45 θα 'σαι εκεί;
Τζάστιν: Ναι, αμέ. Σε περιμένω. Ciao!
Το κλείνει. Ουφ, τι ήταν κι αυτό. Πάω να κάνω τα συνηθισμένα, ξέρετε.
Στις 07:40 ήμουν έτοιμη και ξεκίνησα για το πάρκο. Το γυμνάσιο μας είναι λίγο πιο κάτω από το πάρκο. Συνηθίζω να πηγαίνω με ποδήλατο, αλλά και λίγο περπάτημα δεν κάνει κακό. Όπως έλεγε και η Κάθριν: 《Περισσότερη γυμναστική για μας! :Ρ 》

[...]

Έφτασα στο πάρκο. Ο Τζάστιν ήταν εκεί. Τον πλησιάζω.
Τζάστιν: Ωχ, γεια σου! Εμ, συγνώμη για χθες. Πώς μπορώ να επανορθώσω;
Εγώ: Α, γεια! Δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι.
Αν και κάτι είχα στο μυαλό μου...
Τζάστιν: Ωραία τότε. Πάμε; Θα αργήσουμε.
Εγώ: Ναι, πάμε.
Σε όλη την διαδρομή κανείς μας δεν μιλούσε. Όταν φτάσαμε αντίκρισα την Κάθριν από μακριά να είναι μόνη της. Ήταν η ευκαιρία.
Εγώ: Ε, πάω λίγο σε μία φίλη μου και θα γυρίσω.
Του είπα.
Τζάστιν: Ναι, βέβαια.