Paramparçayım, tane tane ayrılmışım. Son 1 aydır yaşadıklarımı anlatmaya dilim varmıyor. Ölen benim, "Ben". Ruhum da hazır ölüme ama bir şeyler olur, bir mucize olur diye hayattayım. Ellerime hep çok yumuşak derlerdi. Duvarları yumruklamaktan nasır tuttu artık yara bere en derine kadar. O mu? Hayır aramadı, dedem öldüğünden beri aramadı. Bugün psikoloğa gideceğim randevum var. Ben almadım aslında randevuyu Ahmet abim aldı. Gidişatın farkına varmış olmaları lazım ki destek olmak istediler. Ben bunu istemiyordum. Beni onlar dinlemeliydi bir doktor değil. Yapacak bir şey yok en fazla dinler beni geri gönderir. Bir şeyler atıştırmalıyım doktora gitmek için evden çıkacağım. Pek iştahım var sayılmaz, "2 adet zeytin, 1 dilim peynir" bu beni doyuruyor artık. Aslında kahvaltı da hiçbir şey yemesem de olur pek bir şey fark edeceğini zannetmiyorum. Bu arada ben 5 kilo verdim 1 ayda.. Her neyse normal bir insana yetmeyecek belki de dişinin kavuğunu doldurmayacak olan öğünümü yani kahvaltımı yedikten sonra hazırlanıp evden çıkarken eskisi kadar hızlı olmadığımı fark ettim. Bağcıklarımı bile bağlarken acıyan ellerimin sorumlusu olan nerede? Allah'a havale ediyorum. Ben onu her gün uyandığım da daha fazla sevmiştim her hücrem ayrı sevmişti. Yine aklıma geldi. Her parçamdan akıyor adeta acım, kederim. İsyan etmiyorum, haşa. Sadece aklım almıyor nasıl oldu da bir anda. Mahvoluyorum... Daha fazla düşünerek kendimi yormayacağım. Ayakkabılarımı bile zor bağladım azıcık ellerim sızladı. Yavaştan durağa geçtim şansım yaver gitti bu sefer şaşırtıcı bir durum belki de dolmuş hemen geldi. Binmedim. Bu kadar iyi gitmemeli bir şeyler. Sonucunda kesin kötü bir şey olacak eminim. Bu yüzden 20 dakika bekledikten sonra gelen 2.dolmuşa binip hastahane önünde indim.
Ahmet abim (Aranıyor)
Ahmet abim: Efendim
Abi yerinde misin?
Ahmet abim: Yok tosunum. Hayırdır, ne oldu?
Ha yok birşey olmadı. Randevum bu gündü yerindeysen uğrayım dicektim.
Ahmet abim: Hadi ya. Bende daha 5 dakika önce çıktım keşke söyleseydin çıkmazdım.
Unutmuşum dolmuştaydım.
Ahmet abim: Neyse artık haber verme alışkanlığını yavaştan edinsen iyi olacak gibi.
Haklısın abi. Bu arada neredeydi psikiyatri bölümü?
Ahmet abim: B kapısından gir 3.katta sağda görürsün zaten.
Tamamdır. Görüşürüz o zaman
Ahmet abim: Görüşürüz birşey olursa ara. Biliyorsun telefonum hep açık.
Biliyorum abi . Tamam görüşürüz.
Arama sonlandırıldı (00:03:13)
Bölüme çıktıktan sonra sıram için pek beklemedim. İçeri girdikten sonra uzun süre konuştuk ve Psikiyatri doktorum sağ olsun direk ilaca başlamam gerektiğini söyledi. Ben ilaca karşıyım ilaç kullanmam desemde bir şekilde ikna etti nasıl oldu anlamadım.
"Burak kullanman gereken ilacı tok karna sabah-akşam kullan. 2 hafta sonra tekrar görüşelim ve durumu gözden geçirelim."
Teşekkür ederim. Umarım her şey yoluna girer.
Karnım çok aç hastahane'den yavaşça çıktım simit mi alsam acaba? Ya da neyse eve gideceğim zaten gidecek başka bir yerim yok.
Annem (Aranıyor...)
Annem: Efendim?
Anne ne yemek var ne yaptın?
Annem: Daha bir şey yapmadım oğlum ama gel yaparız bir şeyler.
