I can make the badboy change (Dutch)

2. Blikken zeggen meer dan woorden

June's pov

Ik kanhet niet helpen, maar ik schrik van zijn blik. Hij heeft die ene blikin zijn ogen, de blik waar mijn moeder me voor gewaarschuwd had. Hetwas die blik in de ogen van mijn vader wanneer hij naar mijn moederkeek, die blik was de reden dat mijn moeder voor mijn vader koos.Zo'n blik kon je niet faken, dat kon niet, maar waarom kijkt hij zonaar mij? Zou hij weten hoe hij naar me kijkt? Vast niet. Hij kent meniet, ik wil hem niet kennen. De leraar komt het lokaal weer binnengelopen, hij lijkt opgelucht. 'Bedankt, Parker. Iedereen zou eenvoorbeeld aan je moeten nemen. Waarom is niet iedereen zoals jij?'wat zou alles dan saai zijn, zeg. Ik zou niet willen leven in eenwereld vol met June Parker's, een rilling loopt over mijn rug, maarik glimlach alleen maar naar hem. Zijn blik valt op het bord. 'Jehebt ook nog wat uitgelegd zie ik.' ik knik.

'Als je een leerling hebt die 't niet bij kan houden, of als je een leerlinghebt die bijles wilt of nodig heeft, kan je ze wel naar mij sturen.'hij knikt.

'Zal ikdoen. Mevrouw Soeur is naar huis, hoe wist je eigenlijk dat ze mijnvrouw is? Niemand weet dat.' ik glimlach mysterieus naar hem.

'Ik weetheel veel, meneer.' en met dat loop ik richting de deur. 'Als je haarnaam niet had genoemd had niemand geweten wie uw vrouw was, meneer.'besef daalt op hem neer en ik zie hem knikken wanneer ik het lokaalverlaat. Niet veel later hoor ik de deur opnieuw open gaan en nietveel later wordt ik ingehaald door Deamen Blake, en alsof dat nogniet erg genoeg is draait hij zich om en verspert me de weg. 'Hetspijt me, June. We zijn verkeerd begonnen. Bedankt dat je me geholpenhebt met wiskunde.' ik trek een wenkbrauw naar hem op, spoort hijwel?
'En je ego dan?'

'Maakjij je daar druk om?' nee, dat doe ik niet. Ik kijk hem aan. Soms magje een persoon direct, en soms mag je een persoon niet vanaf hetbegin. Het punt is dat ik hem niet wil mogen, maar ik mag hem wel, ikwil hem leren kennen. Ik ken zijn praktische informatie al en ik wilnog meer weten.

'Nee.'ik zie een mondhoek omhoog trekken.

'Hoe kanik je bedanken?'

'Ga dekomende weken niet naar de kapper.' wat zei ik? Waarom zei ik dat?Ja, ik vind langharige jongens leuker. Ja, ik denk dat hij binnenkortnaar de kapper gaat om een normaal jongenskapsel zal nemen, maar datzou zonde zijn. Hij trekt een wenkbrauw op en lacht en ik begrijpwaarom al die meisjes hem zien staan, maar zo zie ik hem niet. Ik zouwel vrienden met deze jongen willen zijn, niets meer en niets minder,gewoon vrienden.

'Waaromniet?' ik rol mijn ogen en erger me aan mezelf.

'Langhaar is weer eens iets anders en het staat je.' zeg ik schouderophalend. Hij knikt bedenkelijk.

'Ik denkdat ik het deze lengte laat, ik vind het wel mooi zo.'

'Mooi.'we staren elkaar gewoon een paar minuten lang aan. De tijd lijkt evenstil te staan, alles om ons heen lijkt te vervagen. Ik zie alleenhem, zijn ogen sleuren me mee naar een andere wereld. Een wereld metzoveel beloftes en vertrouwen dat ik er bang van wordt. Ik wil nietvoor hem vallen, ik wil hem niet kennen, ik wil hem niet mogen. Ikwil niet nog meer mensen dicht bij mij laten, ik kan het niet...

'Moet jeniet naar de les?' vraag ik zacht, hij knikt en heeft een wazige blikin zijn ogen. 'Ik zie je wel weer.'

'Lunchje met ons?' ik trek een wenkbrauw naar hem op, maar knik dan.

'Ja, isgoed.' hij knikt, lacht en loopt weg. Waarom heb ik gezegd dat ik methem en zijn vrienden zal lunchen? Misschien is het ook wel tijd datik bij praat met mijn oude vrienden.

'Je deedwat?' vraagt Vlinder nadat ik haar heb verteld wat zich netafspeelde. 'Dat meen je niet, je weet toch wel dat je niet alleenvrienden met hem kan zijn?' ik haal mijn schouders op. 'Hij is hetniet alleen, we hebben een paar gemeenschappelijke vrienden die iksinds ik hier ben genegeerd heb.'