BUZ VE ATEŞ

3.BÖLÜM KALPSÖKEN

İyi okumalar.. Fikirleriniz benim için değerli.

-------

Buradaki ilk yemeğimi yemiş, yeni insanlarla tanışmış ve yarın gideceğim sınıfı öğrenmiştim. Odamın kapısını kitledim ve kendimi yatağıma attım. Hayır! Hayır akma! Gözyaşım yanağımda süzülürken onu silmedim. Ne ile uğraşıyordum ben böyle! Olmak istediğim yerden uzak, ne yaptığımı bilmiyordum. Hıçkırıklarım artarken , kendimi boşlukta hissettim. Hıçkırıklarımla sürekli olarak mumların ışığı değişiyordu. Gözlerimi kapattım. Tıpkı annemin yaptığı gibi ellerimi birleştirdim.

"Lütfen.. Lütfen bana bir şey yol göstersin.. Lütfen.. Ben ne yapacağımı bilmiyorum? Nereye gideceğimi , buradan nasıl kurtulacağımı bilmiyorum.."

Gözyaşlarımı silerken, gözlerim elime takıldı. Amelia bu eldivenleri alırken çekmecenin gerisine bir şey düşmüştü. Hızlıca kendimi attığım yataktan kalktım. Çekmeceyi incelediğimde arkasındaki boşluğu fark ettim.  Ellerimi boşluğun içine soktuğumda süet kaplı defterimsi bir eşya buldum. Mumu yakınıma çektim. Kırmızı süetin birazı yırtılmıştı. Defterin sayfaları sararmıştı. Yavaşça ilk sayfayı açtım.

ROSE REGION

BÜYÜLERİM

1.Ego praecipiens tibi ad cor. Volo ignis in corde tuo.(Senin kalbine emrediyorum. Kalbindeki ateşi istiyorum.)

Akademide öğretilenlerden daha hızlı ve daha etkili. Dikkat edilmezse kalp ateşi eli yakıyor. Kalp ateşi yerine konulmak istendiğine, kalp ateşini karşıdaki kişinin göğsüne bastırmak yeterli. Öldürücü.

Hızlıca defterin kapağını kapattım. Onun gerçekliği gözümün önünde daha fazla somutlaşırken defteri yatağımın altına koydum. Bu garipti. Bu gerçekten garipti. Kalp ateşi demişken James'ın gözlerinde atan kalp aklıma geldi. Kafamı salladım. Üzerime yapışmış kazağa baktım ve tiksintiyle çıkardım. Büyü işine girmeden önce kesinlikle kendi ihtiyaçlarımı karşılamalıydım.

Amelia' dan isteyemezdim. Geç olmuştu. Tam o sırada kapı çaldı. Kazağımı üzerime geçirip kilitlediğim kapıyı açtım. Kapıda kimse yoktu. Daha sonra yerdeki çantayı fark ettim. İçi baya büyük görünüyordu. Çantayı elime alacakken boynuma dolanan eller çığlık atmama neden olacaktı ki o kişinin Amelia olduğunu fark ettim.  Sessiz sessiz kıkırdıyordu. Sesimi alçattım.

"Çok korktum!"

Kıkırdamasını durdurarak açıklama yapmaya başladı.

"Bayan Harmony bunu sana vermemi söyledi. Gecenin bir yarısı onun korkunç odasına çağırılmakta inan bana dehşet vericiydi. Hala aynı sınıfta olduğumuza inanamıyorum!"

Boynumdaki ellerini çekerek gülümsedim.

"Bende çok mutlu oldum. Yalnız hissetmeyeceğim."

Kaşlarını çatarak gözlerime dik dik bakmaya başladı.

"Sen ağlamışsın."

Sesi bu sefer alçak değildi. Sonsuza kadar inkar numaramı kullanmalıydım.

"Şşşş. Sessiz ol, ağlamadım."

Gözlerini belerterek kollarını bağladı.

"Ağlamışsın."

"Hayır diy.."

Kollarını tekrar boynuma dolayarak parmak uçlarında yükseldi.

"Alışmana yardımcı olacağım."

Yanağıma kısa bir öpücük bıraktıktan sonra geri çekilip gülümsedi.

"İyi geceler arkadaşım."