The Red Circle

Te laat

Ik stap uit de gele bus en loop richting mijn school. Ik was te laat opgestaan en heb mijn eerste bus gemist. Logisch dat ik nu ook te laat op school ben. Iedereen is waarschijnlijk al naar binnen want er staat niemand meer buiten. Ik trek mijn schooluniform recht en loop naar de ingang. Eenmaal binnen gekomen kan ik twee kanten op. "Waar is dat stomme geschiedenis lokaal ook alweer", praat ik tegen mezelf. Vandaag gaat echt niets mee zitten. Het schiet me plots te binnen en ik loop naar rechts. Het is de tweede verdieping dus het is niet al te ver meer. Ik spurt de grijze trappen op en doe de deur open van de gang. Op de gang zijn alle deuren gesloten. Ze zijn netjes geschilderd in bruin. De tegels waar ik op sta zijn splinter wit. Ik neem de tweede deur aan mijn linker kant en zwaai hem open.

"Sorry, dat ik alweer te laat ben", verontschuldig ik me. En zoals gewoonlijk pak ik mijn agenda uit mijn tas en leg hem open op bladzijde 17 waar er ongeveer al 20 nota's staan van te laat te komen. Ik loop naar het bureau van de leerkracht en leg hem erop."Wil je in het vervolg eerst kloppen voor je binnen komt? Dat zou ik erg waarderen", zegt ze en probeerd te glimlachen dat duidelijk mislukt. Ik stap rustig naar mijn plaats waar ik altijd zit. Helemaal alleen en helemaal achteraan in de klas naast het raam. Als ik er naartoe stap voel ik ogen op mijn rug branden. Zitten ze me nu weer aan te staren? denk ik bij mezelf. Dat is meestal zo en als ik ga zitten beginnen ze te fluisteren tegen elkaar over hoe anders ik ben. Ik heb een rode cirkel in mijn ogen. Wat is daar nu zo erg aan? Sommige mensen hebben toch ook twee verschillende kleuren van ogen. Dit is niet zo speciaal hoor.

Ik sla mijn boek open en probeer de les mee te volgen. Buiten schijnt het zonnetje. Ik verlang zo naar de vakantie, maar die is nog lang niet. De vogeltjes vliegen rond achter elkaar aan. Ze fluiten vrolijk. Ik wou dat ik een vogeltje was. Dan kon ik nu gewoon wegvliegen uit de klas en nooit meer terugkomen. "Wie waren de opvolgers van Alexander de Grote?" vraagt mevr. Colin. Ik steek mijn hand in de lucht en wacht geduldig tot ze me aanduid. Als ze me aanduid ten minste. Ze kijkt me recht aan. De glimlach verdwijnt van haar gezicht. Ze kijkt met haar ogen hulpeloos naar de andere leerlingen. Niemand weet het antwoord. Even lijkt het alsof ze me voor de eerste keer aan het woord zal laten. Mijn hoop op mijn eerste antwoord verdwijnt als sneeuw voor de zon. Mevr. Colin kijkt me met een gemeen lachje aan en vraagt:" Weet niemand het? Wel het zijn de goede kennissen van Alexander." Ik voel en vlaag van woede opkomen. Mijn nagels krassen in de vellen papier van mijn werkboek en ik kreukel ze samen tot een propje. De bel gaat. Save by the bel. Ik pak mijn spullen bij elkaar en ren als eerste de klas uit.

Als ik aankom doe ik mijn kluisje met een ruk open. Mijn geschiedenis boeken smijt ik erin en als ik mijn fysica boeken wil pakken voel ik een tik op mijn schouder. Ik draai me om. "Wat?" zeg ik nog altijd woedend. Ik word nooit rap kalm. Altijd duurt het een tijdje. Meestal verstop ik me dan in de toiletten omdat niemand me zou zien en ik niemand zo zou kunnen dood slagen. "Ho, rustig maar ik ben het", zegt Ben die me geschrokken aankijkt. Mijn ogen beginnen te branden zoals ze altijd wel doen als ik boos ben. "Sorry", probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. "Wat heb jij gekregen?" vraagt hij. "Niks!" snauw ik hem toe. "Oke", zegt hij en laat de E langer hangen. Een groepje meisjes kijkt Ben aan en giechelen. Als ik naar ze kijk beginnen ze geschrokken te fluisteren tegen elkaar. Ik kijk terug naar Ben. "Ik heb geen zin in je gelul vandaag." Hij wil net antwoorden als zijn vrienden komen aanlopen. "Aah wie we daar hebben, ons Benneke met zijn vriendin", lacht Luka. Hij heeft lichtbruin haar en groene ogen. Hij heeft een donker blauwe jeans aan met daar boven op een rode trui van Super Dry. Ik rol met mijn ogen en sluit mijn kluisje. "Wat moet je?" "Howhow je hoeft niet zo boos te zijn, ik heb nog niets gedaan, schat", zegt Luka. Ik kijk hem kwaad aan. "Noem me niet zo!" "Ik noem je toch ook zo, schat", lacht Ben. "Weet je wat, laat maar", zucht ik. Ik doe mijn kluisje weer open en leg mijn boeken er weer in. "En waar ga jij heen?"vraagt Ben. Ik wil antwoorden als ik bij mijn plos wordt vastgegrepen. Ik draai me vliegensvlug om en zie dat Luka mijn pols vast heeft. Ik werp hem een vernietigende blik toe. "Laat los, Luka", sis ik. "Dacht het even niet, we zijn nog niet klaar met jou", lacht hij. "Ons rode ogen meisjes heeft schrik gekregen", lacht nu ook mijn lief. Mijn lief zou mij moeten beschermen tegen hem maar in plaats van dat te doen lacht hij gewoon lekker mee. Waarom ben ik er in hemelsnaam nog samen mee? Ondertussen heeft Luka me tegen mijn kluisje geduwd. Ik heb er genoeg van. Ik trap met mijn knie heel hard op de plek waar de zon nooit schijnt. Zijn grip verslapt en ik maak er gebruik van. Ik raap mijn tas op die op de grond was gevallen en ren zo hard als ik kan weg. Soms bots ik tegen mensen aan en die schelden me dan ook gewoon uit. Ik ga naar huis, ik heb geen zin in nog een paar lessen met leerkrachten die me nooit aanduiden. Mijn rapporten zijn altijd super goed. Omdat ik altijd wel oplet in de klas of ik kijk het thuis gewoon even na. Het zit altijd rap ik mijn geheugen gegraveerd.

Echt naar huis kan ik niet. Als mijn moeder dat te weten komt door de buren zal ze boos zijn. Ik loop dan maar rond in het park. Hier is alles stil en hier kan ik tot stilte komen. Kalmeren gaat beter. De mensen rondom mij kijken me zoals altijd raar aan. Het kan me op dit moment echt niks schelen. Ik moet stoppen met me er zorgen over te maken. Ik ben wie ik ben en dat kan ik niet veranderen. Ik ga op een bankje zitten en kijk wat het rond. Een vrouw van rond de 60 komt voor me staan. Ik kijk haar wat onwennig aan. Ze staart me met haar donker bruine ogen aan. Haar al grijze haar komt onder haar kap vandaan. Ik word een beetje bang en vraag:"Is er iets?" "The Red Circel", fluistert ze en wijst met haar vinger naar één van mijn ogen. Bang ren ik weg. Weg van haar. Het liefste weg van deze wereld. Ik ren met tranen in mijn ogen naar huis. Als ik thuis kom pak ik mijn sleutel en in mijn haast pak ik drie keer de verkeerde sleutel. De deur gaat open en als ik binnen ga sluit ik de deur achter me en leun er tegen aan. Hijgend ga ik zitten. Tranen stromen over mijn wangen. Waarom zit ik nu in hemelsnaam te wenen, vraag ik bij mezelf af. Als ik kalm ben sta ik op en loop naar mijn slaapkamer. Waarschijnlijk is mijn beetje make-up helemaal uitgelopen maar om nu naar de badkamer te lopen, pfff daar heb ik de kracht  gewoon niet voor. Ik laat me op mijn dubbelbed vallen en sluit mijn ogen. Gewoon even de hele wereld uitsluiten. Ik zie de rode cirkel van mijn ogen in het donker. Ik voel me moe worden en even later val ik in slaap. Even weg van de wereld.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Heeeey
Hier is een nieuw verhaal met het eerste hoofdstuk. Ik heb voor dit verhaal super veel ideeën en kan niet wachten om ze allemaal te schrijven. Bon aub stem en lees. Vergeet mijn ander verhaal ook niet te lezen dat heet You found me...again. Zeker eens gaan checken en voor de rest veel met lezen. Ik weet niet hoelang het zal duren voor het volgende hoofdstuk maar de examens zijn gedaan dus dat komt er rap hoor. 😃 veel plezier!!

Femke xxx