The Red Circle

We zijn hetzelfde.

Nadat mijn moeder nog eventjes heeft gepraat met Miranda zij we naar huis gegaan. Nu zit ik in de zetel met de tv aan. Ik staar naar het beeld en ik zie alles gebeuren maar het komt gewoon niet bij me doordringen. Ik zit te denken aan mijn vader. Ik ga hem redden maar hoe moet ik dat doen. Ik weet niet eens waar hij is. En ik weet ook niet hoe ik hem moet beginnen zoeken. Mijn gsm ligt naast me. Ik kijk ernaar en pak hem op. Voorzichtig begin ik hem tussen mijn vingers te draaien. Het is zo fascinerend. Oké eigenijk niet, maar het laat me wel stoppen met nadenken. "Gaat het al wat beter?" vraagt mijn broer. Hij is naast mij komen staan met een glas water in zijn handen. Ik schrik op en laat mijn gsm vallen. Ik vloek even binnensmonds en raap hem daarna op. Ik kijk mijn broer aan. Op hem ben ik nog altijd boos. "Het zal wel zeker", zeg ik nogal oppervlakkig. "Het spijt me. Ik meen het. Voor alles", zegt hij met een droevige stem. Ik haat het om hem zo te zien. Ik zucht even en zeg:" Wat moet ik nu doen, Kai? Ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik weet niet waar ik moet aan beginnen. Hoe ik het ga doen. En vannalles." Hij kijkt me met een bedenkelijke blik aan. Nu zucht hij even en zegt:" Misschien moet je naar Jake eens bellen." En voor ik kan zeggen waarom, loopt hij weg. Waarom zou ik nu Jake moeten bellen?

Opeens begint mijn gsm te trillen. Ik kijk naar het scherm. Het is Jake. Ik ontgrendel mijn gsm en kijk naar het bericht. 

Alles goed?

xJake.

Hoe komt hij nu aan mijn nummer. Oké, ik heb de zijne wel, maar as ik het me goed herinner heb ik hem nog geen bericht gestuurd. Dus moet hij het van iemand anders hebben. Maar even terug. Kai zei dat ik hem moest bellen dus dat kan ik nu we even doen. Ik druk op zijn naam en kies bellen. Na twee keer het bieb geluidje te hebben gehoord neem hij op. "Hey, Rose"  "Hey, Jake", zeg ik. "Gaat alles goed met je? Je was niet meer op school."  "Het gaat wel, maar ik moet je iets zeggen", zeg ik twijfelend. "Oké, zeg het maar."  Zou ik hem hier thuis uitnodigen. Of zou ik het beter angs de telefoon zeggen. Nee, als hij hier is is het veel gemakkelijker. "Misschien is het beter dat je langs komt." Ik hoor even rare geluiden en daarna hoor ik zijn prachtige stem weer. Wacht, zei ik nu net zijn prachtige stem. Een raar gevoel komt in mijn buik. Het gevoel van vlinders. Rose, daar is het nu niet de moment voor. "Ik ben er binnen 5 minutjes", hoor ik hem zeggen. Ik knik. Oeps dat kan hij niet zien. "Oké", zeg ik en leg af. Ik neem diep adem en loop naar de keuken. Daar pak ik een glas en schenk er water in. Die drink ik langzaam op. 5 minuten gaan traag voorbij. Ik besluit maar om terug in de zetel te gaan wachten. Misschien weet Miranda nog meer. Haar man was tenslotte één van hen. Als Jake weg is ga ik naar haar toe. 

De bel gaat. Ik sta op van de bank en loop naar de voordeur. Ik kijk nog snel naar de spiegel. De rode cirkel is weer een dun lijntje geworden. Ik ben blij want daarstraks was het echt eng. Ik neem diep adem en duw de deurklink naar beneden. Ik doe de deur open en daar staat Jake. Zijn haar is helemaal in de war en hij heeft een kleine glimlach op zijn gezicht "Hey", zegt hij terwijl hij zijn hand opsteekt. "Hey, eeuhm, kom binnen", zeg ik en doe de deur wat verder open. Hij stapt naar binnen. Ik doe de deru weer dicht en leid Jake naar de woonkamer. "Ga zitten", zeg ik. "Dankje", zegt hij. "Dus, gaat alles goed?" vraagt hij. Daarstraks ging het inderdaad al wat beter maar nu, helemaal niet. Mijn hart gaat als een razende tekeer en ik krijg klamme handen. Ik wrijf ze af aan mijn broek maa ze blijven zweten. "Misschien moet ik het maar direct zeggen", zeg ik zijn vraag ontwijkend. Hij knikt en kijkt me geduldig aan. Ik neem een grote hap adem en begin te spreken. "Ik ben vandaag, weeral, weggelopen van school. En het was aan het regenen en dus nam ik de bus." Hij doet zijn mond open maar ik ben hem voor. "Ik weet het ik had moeten luisteren, maar de leerkracht had me bij de politie aangegeven en dus werd ik razend en raakte ik in paniek en dus nam ik de bus. En dat was heel erg dom. Ik had dood kunnen zijn. De busschauffeur heeft me van de bus gegooit en ik ben dan met mijn hoofd op de grond gevallen. Ik verloor mijn zelfcontrole en liep richting mijn huis. Daar heeft mijn moeder me in de spiegel laten kijken en toen heb ik iets gezien wat ik niet wilde zien", mijn stem begint te bibberen en de tranen komen weer in mijn ogen, maar ik ga verder, hij moet het weten," Toen gingen we naar Miranda en zij heeft mij alles uitgelegd." Ik sluit mijn ogen en neem diep adem. Ik doe ze weer open en kijk recht in de ogen van Jake. Er klopt iets niet aan zijn ogen. Het lijkt net alsof het zijn eigen ogen niet zijn. Ik kan het voelen. Er schuilt iets achter. Ik laat dat even voor later. Nu is het grote moment. Ik ga zeggen wie ik ben.