Code Blue

Hoofdstuk 3

Ik ben al een tijdje aan aan het kruipen door het kille, ijzeren buizenstelsel dat boven ons kamp loopt. Dat was ik vergeten te vertellen. In deel West zijn verschillende soorten kampen. Het zijn gewoon een soort ondergrondse gevangenissen die als woningen voor moeten doen. Elk kamp heeft meestal één of twee eetzalen. Niet dat ik ooit in een ander kamp ben geweest, maar dat zijn een paar van de weinige dingen die hier een algemeen feit zijn. Verder zegt men dat wij samen met een paar andere kampen in een gedeelte onder het bos liggen, maar dat er ook nog kampen onder een industriegebied liggen. Deel Oost ligt een stuk verder, niemand weet echt wat ons van Deel Oost scheidt, al gaan er geruchten over bossen, zeeën, reuzachtige muren en zelfs kolkende lava.

Boven ons kamp loopt dus een soort  buizenstelsel en ik kruip er nu doorheen. Het is nogal donker en mijn hart klopt in mijn keel. Ik weet dat de Grijzen, onlangs hun goede conditie, met geen mogelijkheid achter me aan kunnen komen, maar alsnog kijk ik elke paar seconde achterom. Na een paar minuten bekruipt een ander angstgevoel me. Waar leiden de buizen toe? Ik heb geen idee hoeveel meter ik onder de grond zit, maar het zullen er veel zijn. Ik kan nu moeilijk terug, daar staan me geen fijne dingen te wachten. Behalve mijn vader natuurlijk... Wat zullen ze met hem gaan doen? Niet aan denken. Ik kruip nog even door tot ik bijna over een soortgelijk rooster waar ik doorheen ben gekomen kruip. Ik kijk er doorheen. Een leeg kantoor van de Grijzen. Dit schiet niet echt op. Ik ben blij als ik na een tijdje een ladder op moet klimmen (ik snap niet waarom die hier is, dit lijkt me geen dagelijkse route. Al is er erg veel in ons kamp waar wij bewoners helemaal geen weet van hebben). Een ladder betekent namelijk omhoog. Het is een kleintje, dat dan weer wel. Ik kruip nog verder en mijn claustrofobische gevoelens worden versterkt naarmate de tijd verstrijkt, maar het feit dat ik steeds hoger blijf gaan geeft me hoop. Mijn angst dat het opeens ergens ophoud wordt ook steeds groter, maar ik probeer die gedachtes zo snel mogelijk uit mijn hoofd te zetten. Soms hoor ik een hard geluid wat ik niet kan plaatsen maar wat het meeste lijkt op het draaien van de grote ventilatoren die boven in de eetzalen hangt als het te warm wordt. Soms stuit ik weer op een rooster, maar het zijn meestal grote ruimtes met nog meer buizen, stalen pilaren en kabels. Het wordt steeds eentoniger en de angst in mijn lijf wordt steeds meer vergroot. En de honger en pijn in mijn lijf maken het er natuurlijk ook niet prettiger op.

Ik weet niet precies hoe lang ik heb geklommen, misschien in totaal een half uur of drie kwartier, als ik opeens mijn ogen een beetje samen moet knijpen. Door het rooster waar ik langs kruip komt een vreemdsoortig licht... Het is helder en wit en uitnodigend. Ik kijk door het rooster en zie weer een grote ruimte met veel pilaren, buizen en kabels. In het midden van de ruimte loopt een soort grote stalen brug (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) met een reling, die leidt naar een stalen deur. Een eind van de deur vandaan staat een ladder die helemaal omhoog loopt. Aan het eind van de ladder staat een soort luik wat open gemaakt kan worden door middel van een handvat, gemaakt van twee gaten in het luik. Daar komt het licht vandaan. Ik voel me voor even heel erg gelukkig en ik voel nieuwsgierigheid, hoop en blijdschap terwijl ik fantaseer waar het van kan komen. Zou dit het daglicht zijn waar ik mensen over heb horen praten? Ben ik bijna boven? Ik kijk nog snel even door het rooster en klim dan zo snel mogelijk verder. Ik stuit tegen een luik. De eerste versperring die ik hier tegenkom. Op slot. Ik voel de angst in mijn lijf. Er is nog maar één optie om bij het licht te komen en dat is dezelfde als hoe ik hierin terecht kwam... Via het rooster.