Toprağın Altından

Aynadaki Adam

Bilmem ki nasıl anlatsam.Çaresizlik nedir bilir miydim? Kapı tokmağını tanır mıydım? Papatyanın kollarını güneşe açışını bilir miydim? Bilmezdim çaresizliği.Gözlerimi kapatınca uyurdum.Dalardım gökyüzünün sonsuz maviliğine.Kanardım ayın aklığına.Aşıktım bu şehre.Çekip gitmezdim.Karnım doyardı elbet bir kaç simitle.Sabahları boyaya çıkardım.Cebimde o kunduraların değeri kadar param yoktu belki.Ama Yüksel Usta'nın kunduraları nerde görsem tanırdım.Öyle bir işlerdi ki kundurayı şiir gibi.Öğlen bırakırdım kundurayı kenara.Kuş yemi alırdım beş belki on paket.Birazını atardım güvercinlere.Birazını satardım ellibin liraya.Keşke hepsini atabilseydim.Yeseydi yahut götürseydi yavrusuna.O güvercinleri göremeyeceğim bir daha.Göremeyeceğim yavrularının uçuşunu.Yemlerimi döktüklerini sağa sola uçuştuklarını.Gidiyorum bir elimde yırtık bavulumla.Düşünmüyorum kuşların uçuşunu.Umrumda değil dünyanın dönüşü.Çiçeklerin soluşu.Yaprakların kuruyuşu.Bir zavallının düşünüşü.Bir evsizin üşüyüşü.Gidiyorum yollarım karanlık.Sonunda bir ev ampulsüz.Dar kaldırımlar.. 3 adım başına bir ağaç.Sayıyorum sokak lambaları gözümü alsada.Görmek için gözlere mi ihtiyaç vardı sanki?
Güneş batarken ses çıkar mıydı? Müzik neydi ki? Ha bir de anneler bağırınca çocuklar susarmış öyle mi? Anne sesi şefkatliymiş öyle mi?
Gök gürleyince çocuklar korkarmış babaları beklermiş başında. Uyuyuncaya kadar çocuklar.Ama bilmiyorum.Bilmem için annem olması gerekirdi.Bilmem için babam.Ve bilmem için duymam gerekirdi güneşin sesini.Bulutlar yer değiştirirken seslerini duymam gerekirdi.Duymam gerekirdi ağaçların sesini.Gidiyorum gözlerim kapalı.Sonunu bilmediğim bir yola koymuş beni Tanrı.Belki de durmayayım diye kötülükleri.İnsanların çığlıklarını,katledilişlerini,vahşetlerini.Susuyorum yollarım karanlık.Ve bu yol birden daraldı.Karşımda bir kadın beni bekliyor annem miydi? Bilmiyorum.Bilmem için annemi görmem gerekirdi.Anneme ne mi oldu? Annem nerde miydi? Tekrar soruyorum; Anne nerdesin? Bu sen misin?