Vatanım Sensin

Yanlış Karar

Hilal alnı dik , yaptığının doğru olduğundan adı gibi emin bir şekilde yürüyordu...
Bunu neden , niçin yaptığını biliyordu Çünkü..
Vatan onların bu dirayeti sayesinde güzel bir geleceğe sahip olacaktı...
Ormanın içlerine doğru ilerledikçe geriden gelen at sesleri onu ürkuttu.
Yavaşça arkasına dönmek istese de o anlık cesareti kendisinde bulamadı ve bir ağaç altında saklanmayi tercih etti...
Yunan askerleri at üzerinde yine bir yeri işgale gidiyorlardı.
Hilal zafer kazanmiscasina güldü Çünkü planları işliyordu.
Saklandığı yerden çıktı ve askerlerin arkasından nefretle baktı.
Tam o sırada kafasında bir silah hissetti.
Bunu beklemiyordu.
Yavaşça arkasına dönmeye meyillendi fakat Yunan teğmeni Leonidas buna izin vermedi.

"Kipirdama!"
"Sen de kimsin? Beni böyle sindiremezsin."
"Kücük Hanim , Bana zorluk cikarmayin."
"Zorluk mu? Neyin zorlugundan bahsediyorsun sen?! Ulkemizi mahvettiniz ama hepinizin sonu elimizden olacak!"
"Nerden geliyor bu özgüven? Hala neye dayanarak direniyorsunuz?"

Hilal kafasındaki silaha aldanmadan arkasına döndü.
Aman Allahım bu güzel gözler de neyin nesi idi. Hilalin kalbinden sıcak sıcak şeyler akmaya başladı. Kalbi hızlandı.

"Si...siz burada olduğumu nerden biliyordunuz?"

Leon da Hilalin bu duru güzelliği karşısında buyulenmisti. Yutkundu , konuşmak istemedi Çünkü anın büyüsü bozulsun istemiyordu. Silahını indirdi.

"Hemen buradan uzaklasmassaniz sizin için kötü olabilir. Tek seferlik sizi görmemiş gibi yapabilirim."
"Buna ihtiyacım yok. Ama.birazdan sizin yardıma ihtiyacınız olacak!"

Leon bunu sorgulayamadan atların gittiği yönden , patlama sesleri duyuldu.
Hilal ışık saçan gözleri ile zafer gülüşünü Leon'a fırlattı.

"Şanslı günündesin. Ama emrindeki askerler o kadar şanslı değiller !!"
"O...orda noldu!! Siz ne yaptiniz? Ne bu ses? Lanet olsun orada ne oldu !!"
"Zafer ! Yanlış karardı teymen. Onları yalnız bırakıp burada peşimden gelmen yanlış karardı!"