Verdwenen

De brief

In de envelop zat een brief. Het was niet groot en het papier was langzaam geel aan het worden. Het leek zich perfect te camoufleren in de gele kamer. Ik begon te lezen.

"Liefste Trevor,
wanneer je deze brief leest weet ik dat mijn tijd gekomen is. Geen verdriet, dit is een bewuste keuze.
Als kind werd je nooit veel vertelt, over je verleden, je grootouders, en het belangrijkste; je vader en broer. Ik weet dat ik vele verhalen verteld heb. Het zal je dan ook wel geen verrassing zijn als ik zeg dat geen enkel van die verhalen waar zijn. Na een tijdje werden de verhalen als maar gekker. Of moet ik zeggen, de excuses.
Ik heb spijt dat ik je nooit de waarheid heb verteld. Om eerlijk te zijn, was ik bang. Bang van wat er met je zou gebeuren het moment dat je de waarheid wist.
Maar nu ben ik dat niet meer. Trevor mijn liefste, je bent opgegroeid in een stoere vent. Met je baan als politieman weet ik dat je verantwoordelijk zal omgaan met welke informatie je ook krijgt.
Ik vrees dat ik je deze informatie niet zelf kan vertellen. Maar je kan er wel zelf achterkomen.
Op zolder staat een kist, lang geleden heb ik daar alles in verborgen wat antwoord geeft op je vragen. Helaas gaat die kist alleen open met een sleutel en heb ik geen idee waar die gebleven is. Sinds mijn ziekte vergeet ik regelmatig dingen, wat je waarschijnlijk wel al wist.
Wel wat kan ik zeggen, veel geluk!
Ik hou zielsveel van je
Vaarwel,
Je liefste moeder Annie Hemmingstone"

Ik staarde naar de brief. Ik herleesde en herleesde hem talloze keren. Wanneer ik eindelijk besloot op te staan was de zonsondergang al in volle vaart. Ik greep de brief stevig in mijn hand en baande mijn weg naar de zolder.