Verdwenen

Het doosje

Onderweg naar huis kan ik me onmogelijk concentreren. Allerlei vragen schieten door mijn hoofd, maar één vraag komt steeds terug. Waarom moet ik 'verantwoordelijk' omgaan met de informatie die in de kist zit? Wat kan zo erg zijn dat er roekeloze beslissingen van gemaakt kunnen worden?
Eenmaal thuis zwier ik de deur van mijn auto met een klap dicht en open ik de deur onhandig. Met een heuse armbeweging leg ik het licht aan. Na enkele keren flikkeren is mijn hele hal verlicht. Ik been mijn weg door mijn huis op weg naar mijn kamer. Alles wat mijn moeder me nagelaten heeft bewaar ik daar veilig. Ook daar sla ik bijna op de lichtknop. Ik kijk in de doos waar ik het doosje het laatst gezien heb. Ik roffel vlug en onhandig en met elke beweging word ik nog nerveuzer. 'Oh nee oh nee oh nee waar heb ik het gelaten!?' Het zit er niet in. Het zit niet in de kartonnen doos waar het duidelijk hoort te zitten. 'Shit!' Ik doorzoek talloze kasten kijk in alle kartonnen dozen. Naast oude hebbedingetjes van mijn moeder zit er in de dozen niets van belang. 'Waar is het verdomme!'
Ik voel hoe een krop in mijn keel begint te vormen en mijn knieën het begeven. De stress is me even te veel geweest. Op de grond zittend met mijn handen trillend doorzoek ik de doos naast me. Uit mijn ooghoek merk ik een merkwaardige vorm onder de kast op. Ik buk me nog een beetje meer voorover om het goed te kunnen zien. Een zucht van opluchting en stress ontsnapt mijn lippen. Onder de kast ligt het doosje. Het is niet groot en gemaakt van hout. Het ruikt naar haar kast en naar alles wat daar ooit in gelegen heeft. De geur van thuis. Het is best knap van me dat ik het zelf gezien heb sinds het vrij ver onder de kast verborgen ligt. Met haast rijk ik mijn volledige arm onder de kast en grijp ik het sleuteldoosje. Het opent bijna onmiddellijk en een wirwar van sleutels bevindt zich voor me. Er zitten enkele hele oude sleutels in, enkele die ik nog herinner van vroeger en heel erg veel sleutels die me helemaal niets vertellen over hun slot. Mijn vingers zijn inmiddels volledig verlamt door de adrenaline. Dit hoort me niet zo opgewonden te maken, maar dat doet het wel. Eén sleutel in het bijzonder valt me op. Er hangt een geel lintje aan en het blijkt dat er in vage letters iets opgeschreven staat. Ik hou het onder het licht van mijn lamp en lees wat er op staat: 'De waarheid' Dit is het. Dit is de sleutel die ik zocht! Althans dat hoop ik maar..
Ik ren haastig met de sleutel in mijn hand de kamer uit. Het doosje heb ik in de zak van mijn jas gestoken, gewoon voor de zekerheid. Ik pak mijn autosleutels en been terug mijn huis uit, opnieuw op weg naar haar huis.