Οι λέξεις μου τρυπούν το μυαλό μέχρι να ματώσει τα βράδια, όταν ποτέ δεν κοιμάμαι.
Οι λέξεις είναι βία.
Είναι κλωτσιές στο στομάχι και συνεχή τρυπήματα.
Δεν κοιμάμαι ποτέ τα βραδιά. Μόνο ζω και υποφέρω σαν σε όνειρο.
Το μυαλό μου δεν ξεκουράζεται ποτέ. Υποφέρει και φωνάζει μαλακίες κι εγώ δεν το αγνοώ, αφού το σώμα μου είναι ο σκλάβος του άρχοντος θεού-μυαλού.
Γι' αυτό είμαι ασταθής σε κάθε τομέα. Ετσι δημιουργείται ισορροπία και συνοχή πάνω στη φρίκη.
Λέξεις, λέξεις παντού. Στα χαρτιά, στις οθόνες και μέσα στο κεφάλι μου.
Χτυπήματα δίχως σταματημό, σαν να περιγράφεται η υπερδιέγερση που με διακατέχει.
Γαμώ την άθλια ποίηση που φυτρώνει στο μυαλό μου.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Drunk Poetry for Miserable Artists
ПоэзияΠοίηματα για την τέχνη και την επίδραση που έχει στον άνθρωπο, για τα χρώματα, για καλλιτέχνες, για σκέψεις που περνούν από το μυαλό κατά τη διάρκεια παραγωγής τέχνης και οποιαδήποτε καλλιτεχνική σκέψη μου έρθει στο μυαλό.
