Το μυαλό μου είναι κλειδωμένο.
Το νιώθω.
Είναι σαν να συγκρατεί μία έκρηξη, μόνο που η έκρηξη δεν είναι κάτι αρνητικό. Μονάχα κάτι συνταρακτικό.
Είναι ολοκλήρωση.
Είναι γαμημένη έξαρση τέχνης μέσα στο μυαλό μου.
Αλλά αυτό είναι κλειδωμένο.
Τα μάτια μου κοιτάζουν τοίχους, πίνακες, δέντρα, φύλλα, τον ουρανό, κι όμως, όλα είναι μέτρια, όλα είναι ελεγχόμενα με έναν τρόπο γαμημένα κατεστημένο, όλα είναι εξοργιστικά στάσιμα.
Όμως, εγώ το νιώθω, μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μία προσωπική επανάσταση.
Κλειδωμένη.
Και μου έρχεται να σπάσω το κεφάλι μου στον τοίχο για να την απελευθερώσω, να κάψω τα κύτταρα μου, να καταστρέψω τη λογική, να δημιουργήσω έναν άλλον κόσμο, έτσι ώστε να τον απεικονίσω και να σπάσω αυτήν την γαμημένη κανονικότητα που με κάποιον τρόπο ακόμα μου επιβάλλεται σε κάποιον εκνευριστικό βαθμό. Αλλά όχι ολοκληρωτικά.
Σε καμία περίπτωση ολοκληρωτικά.
Απλά πρέπει να σπάσω την στασιμότητα.
Πρέπει να σπάσω την λογική.
Πρέπει να σπάσω αυτήν την πραγματικότητα.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Drunk Poetry for Miserable Artists
PoesiaΠοίηματα για την τέχνη και την επίδραση που έχει στον άνθρωπο, για τα χρώματα, για καλλιτέχνες, για σκέψεις που περνούν από το μυαλό κατά τη διάρκεια παραγωγής τέχνης και οποιαδήποτε καλλιτεχνική σκέψη μου έρθει στο μυαλό.
