Het Magische Potlood

Hoofdstuk 1

"Goede morgen klas." Zo begint de leraar nou altijd. Op zo'n moment let ik niet meer op en begin voor me uit te staren. Ik ben de laatste tijd heel goed geworden in doen alsof ik oplet. Ik ben alleen bang dat als de leraar daarachter komt, dat ik echt in de problemen zit.
"Emily! Let je wel op? Ik vraag het nu al 3 keer!" Oeps, daar heb je het al. Nou, ik ben dus Emily en school is het vreselijkste wat er bestaat. "Sorry meneer ik zat na te denken over het antwoord van de sommen." Was dat serieus alles wat ik eruit kon krijgen? O hé, hij zegt nog wat. Nog even opletten. "Maak dat de kat maar wijs! Je boeken zijn nog dicht!" O ja, vergeten. Volgende keer moet ik eerst mijn boeken open doen en dan pas weer verder gaan met 'staar-voor-je-uit-en-doe-alsof-je-oplet'. Weer wat geleerd. Ach, school is er toch om wat te leren?

De dag is eindelijk voorbij. Eindelijk is het weekend en ik mag weer naar huis. Ik heb echt een hekel aan school, maar dat zei ik net ook al. Ik heb op school ook geen vrienden. Sandy lijkt me wel aardig, maar die gaat met Rachel om. En nog erger, met Kate. Kate is de bitch 2.0 van de hele school. Zij mag mij niet en daarom mag ik haar al helemaal niet. Rachel is een ijdeltuit en daar heb ik een hekel aan. Ze geeft alleen maar om zichzelf. Ze is BFF's met Kate, maar naar mijn idee geeft ze meer om zichzelf dan om haar.

Nouja, school is dus afgelopen en ik loop helemaal in gedachten verzonken naar buiten. Het is eigenlijk best wel bijzonder dat ik nog niet ben aangereden! Ik loop door zonder ook maar op of om te kijken. Ineens hoor ik steeds harder een fietsbel rinkelen. Eerst heb ik het niet in de gaten, maar nu ik het steeds harder hoor schrik ik op uit mijn gedachten en kijk verschrikt opzij. Daar zie ik een jongen aan komen fietsen die zo te zien zijn controle over de fiets is verloren. "Het is te laat!" zeg ik zachtjes tegen mezelf en ik knijp mijn ogen dicht.

Heel voorzichtig doe ik ze weer open. En dan spring ik. Ik spring in een supersnel tempo naar de overkant. Dat was op het nippertje! Ik kijk verbaasd naar mijn handen. Dat doe ik automatisch zodra er iets bijzonders gebeurt. Ik kijk om en zie dat de jongen bijna tegen het huis van buurman Harry aan knalt. Zodra hij niet meer dan 30 cm van de stoep verwijderd is, drukt hij keihard op de rem en draait hij zijn stuur hard om. Hierdoor gaat zijn hele fiets mee en verliest hij zijn evenwicht. Hij valt op de grond met zijn fiets bovenop hem. Ik zie hem heel verbaasd kijken. Het zou me niks verbazen als hij precies hetzelfde denkt als ik nu doe. "Wat is er zojuist in vredesnaam gebeurd?" Precies op hetzelfde moment kijken we elkaar aan en halen we onze schouders op. Nouja, voor zo ver dat lukt dan onder een omgevallen fiets.

Ineens is het me allemaal teveel en zak ik door mijn knieën. De jongen kruipt onder de fiets vandaan en komt verschrikt naar me toe. "Gaat het wel?" Hoor ik hem nog vragen, maar dan wordt het zwart voor mijn ogen. Zodra de jongen merkt dat ik geen reactie geef, tilt hij me op en brengt hij me naar binnen.

Langzaam kom ik bij. Als ik eenmaal mijn ogen weer open heb, kijk ik recht in de ogen van de jongen. Ik grinnik heel even. "Gelukkig! Je komt weer bij. Het spijt me zo! Ik was de controle over mijn fiets verloren. Gaat het wel met je? Goede reflex trouwens! Hoeveel cm denk je dat ik ongeveer van je verwijderd was? In ieder geval heel weinig. Hoe krijg je dat voor elkaar? Gaat het echt wel?..." Vraagt de jongen. Ik glimlach voorzichtig en knik vervolgens heel zacht. "Het is niet erg. Als ik niet in gedachten verzonken was geweest, had ik je waarschijnlijk wel aan zien komen. Ik weet niet wat er is gebeurd en laat staan waar die reflexen ineens vandaan kwamen. Maar ik ben niet de enige die goede reflexen had. Jij had ze ook." Hij glimlacht. "Ik weet het ook niet. Puur toeval denk ik en... O wat onbeleefd van me, ik heet Leon. Hoe heet jij?" Ik grinnik. Die vraag had ik dus echt niet aan zien komen. "Ik heet Emily." Leon knikt en gaat vervolgens zitten op de stoel tegenover me, maar staat vrijwel direct ook weer op. "Ik ga even naar de keuken. Gaat het echt wel?" Vraagt hij. Ik knik en Leon loopt naar de keuken.

Niet veel later komt Leon terug met buurman Harry. "Hoi Emily. Leon heeft me alles verteld." Zegt buurman Harry. Ik kan mij niet inhouden en stel de vraag die door mijn hoofd rond spookt: "Wat is de band tussen jullie twee? Want hoe weet u bijvoorbeeld zijn naam?" Ik probeer het zo beleefd mogelijk te vragen. "Leon is mijn kleinzoon, Emily. Hij komt hier af en toe op bezoek." Ik knik. "Aha, dan snap ik nu eindelijk hoe de band is tussen jullie. Ik vond het al zo vreemd dat ik Leon niet ken terwijl ik bijna al onze buurtbewoners ken." Buurman Harry knikt. "Ik had al zo'n vermoeden dat jullie elkaar nog nooit gezien hadden. Maar nu jullie toch bij elkaar zijn, denk ik dat het tijd is om jullie te vertellen wat ik al jaren niet verteld heb. Ik vond namelijk dat jullie er nog niet klaar voor waren. Ik heb gezien hoe jullie je reflexen ontdekt hebben. Dat was voor mij het teken om jullie dit te vertellen. Het wordt tijd dat ik jullie meer uitleg over ga geven."