Het Magische Potlood

Hoofdstuk 3

Zou het kunnen dat het magische voorwerp een potlood is? Het klinkt wel grappig. Het magische potlood. Nee, vast niet. Iedereen tekent wel eens een potlood, toch? En bovendien, als het waar zou zijn, welk potlood dan? Het lijkt tenslotte op een normaal potlood. Maar het heeft magie in  zich... Nee, mijn gedachten slaan zoals gewoonlijk weer eens op hol... Of niet? Grr! Hou op met al die vragen hier in mijn hoofd! Ach ja, proberen kan geen kwaad, toch?

Ik kijk gelijk in mijn pennenbakje voor potloden en vervolgens in mijn etui of daar een potlood in zit dat ik van oma geërfd zou kunnen hebben. Maar ik zie niks bijzonders. Alleen maar potloden. Ineens schiet het me weer te binnen dat het voorwerp niet bijzonder hoeft te zijn van buiten, maar dat is het wel van binnen! Dus kijk ik nogmaals in mijn pennenbakje voor potloden en in mijn etui.

Maar waarom zou het eigenlijk in mijn schuurtje liggen? Niemand komt hier en als er al iemand komt, hangt er een slot aan de deur... Wacht eens even, magie hè? Dan zou mijn oma misschien wel naar binnen zijn gekomen met behulp van haar magische potlood! Maar waarom zou ze hier willen komen? Het is toch mijn... Ja natuurlijk! Het is mijn stekkie en daarom legt ze het hier! Ja, dat is het juiste antw... Nee, wacht, dat kan helemaal niet, want mijn oma leeft niet meer. Wat een fantasie heb ik toch.

Toch vind ik dat het dubbelchecken geen kwaad kan, want als het hier echt ligt, vind ik het de moeite waard! Ik ben nu ook nog eens in een zoek-modus, dus dat komt goed uit.

Ik begin gelijk met zoeken.
"Hmmm... Het is prachtig van binnen en niet veel bijzonders van bui... Ja ik heb het!" Vlug kijk ik in mijn etui met potloden die ik nooit/bijna nooit gebruik, maar wel heb bewaard omdat ik ze van mijn oma heb gekregen. Het zijn, op de kleur na, allemaal dezelfde potloden, behalve eentje. Die pak ik op en bekijk het goed. "Ja, als mijn gevoel en mijn op hol geslagen hoofd gelijk hebben, dan moet dit hem zijn! Ik weet het gewoon zeker. Ik voel het gewoon!"

Ineens zie ik een heel klein sprankeltje glinsterend licht onder de dop naar beneden glijden. Ik knipper met mijn ogen, maar het is weg. Heb ik het me verbeeld, of was het echt waar? Ik trek de dop los. Ondanks dat het een potlood is, zit er toch een dop op. Eerst dacht ik dat je door de dop het verschil kon herkennen tussen de potloden, maar nu denk ik dat het komt doordat het een magisch potlood is. Als het tenminste daadwerkelijk een magisch potlood is. Als dat niet zo is, dan zal de dop wel bedoeld zijn om het potlood niet te laten lekken ofzo, maar dan zouden de andere potloden dat ook moeten hebben en... Oké, ik stop even met denken. Al die gedachten worden even te veel.

Ik kijk nog eens goed naar het potlood. Dan zie ik weer van die sprankeltjes, maar dit keer meer dan de vorige keer.
Ik krijg ineens heel veel zin om te tekenen. Het is mijn hobby, maar toch heb ik het gevoel dat het komt door het potlood. Ik teken een mooie jurk. Oké, het potlood is dus grijs. Ik teken verder. Welke kleur moet de jurk hebben? Licht blauw is wel mooi hierbij. Ik kijk tussen de stapel van de andere potloden die ik gekregen heb van mijn oma. Maar ik zie helaas geen licht blauw. Dan kijk ik in mijn pennenbakje voor potloden en etui, maar zelfs hier zit geen licht blauw bij. "Ik heb miljoen verschillende blauwe potloden, maar serieus niet de goede kleir blauw?!"

Ineens krijg ik een idee. Als het daadwerkelijk een magisch potlood is..." Ik begin voorzichtig te kleuren en ja hoor, het potlood kleurt precies de licht blauw die ik me had voorgesteld bij deze jurk! Ik ben te sprakeloos om iets te zeggen. "Wauw!" Is het eerste woordje dat uit mijn mond kon ontsnappen. Ik leg het potlood achter mijn oor. Dat zie ik beroemde schilders altijd doen in een film. Ik heb het ooit een keer nagedaan en daarna heb ik het nooit meer anders gedaan. Op dat moment gebeurt er iets wat ik nooit had verwacht, de jurk op mijn tekening begint te groeien en levens echte vormen aan te nemen, totdat het precies mijn maat heeft aangenomen. Mijn ogen staan groot van verbazing. Nu ben ik helemaal sprakeloos. Maar zodra de eerste "wauw" weer is ontsnapt, ben ik helemaal blij. "Die jurk kan nog wel van pas komen, denk ik." Ik weet niet hoe ik dat zo voorspel, maar het zal wel, misschien komt ook dat nog wel van pas.

De jurk is af en ik leg het potlood op mijn bureautje neer. Vervolgens pak ik het blaadje op en bekijk het goed. "Wauw! Ik vind hem echt goed gelukt!