Bad boy | Compleet

Hoofdstuk 2: Een ander

Annabel glimlachte naar hem, hij glimlachte terug en drukte een kus op haar mond, eerst zachtjes, alleen toen ze hem terug kuste werd hij intenser, tot ze zich glimlachend van hem afwende. Hij glimlachte naar haar en zei: 'Ik hou van je.'

Met een soort echte zachtheid in zijn stem, zij hoorde de zachtheid, en keek hem recht aan, zodat hij zou weten dat ze de waarheid sprak. 'Ik hou ook van jou.' Zegt ze moeiteloos, maar drie meter verderop stond Esmee, ze veegde haar bloederige haar uit haar gezicht, en keek vol afschuw naar het stelletje dat verderop stond te zoenen.

Zij had dat moeten zijn, zij had daar moeten staan in plaats van Annabel. Zij had met Jack moeten kussen, en niemand anders. Ze liep dichterbij. Alleen mensen die tussen de geestenwereld en de echte wereld in kunnen staan zouden haar zien, ze ging dichterbij staan en concentreerde zich, Annabel draaide zich naar haar om, haar ogen werden groot, en Esmee glimlachte, yes, de trut die Jack ingepakt had kon haar zien.

Haar mond ging open en ze sloeg een gil uit van angst, Esmee grijnsde naar haar. En liep toen op haar af, zij begon nog harder te gillen, en Jack vroeg: 'Wat is er?' toen Annabel wees naar de plek waar Esmee stond haalde hij zijn wenkbrauwen op.

'Wat...' vroeg hij zich af, en Esmee kreeg weer een grijns op haar bloederige gezicht, Annabel begon nog harder te gillen toen Esmee nog een stap dichterbij zette, en daarna rolde haar ogen weg en zakte ze in elkaar, geschrokken en niet begrijpend viel Jack naast haar neer.

'Annabel!' riep hij verslagen, Esmee liep naar het meisje toe, reikte met haar rechterarm naar de schouder van haar andere arm en pakte er een grote klodder bloed vanaf, ze bukte zich en schreef met haar vingers op het T-shirt van het meisje: 'Ík ben terug, hoe vindt je dat?'

Jack werd bleek toen hij het bloedspoor zag, hij deinsde een stuk achteruit, Esmee pakte nog een bloedbal en smeerde dat over het gezicht van Annabel uit. Jack begon om hulp te roepen, Esmee smeerde ook bloed over haar armen heen, ze deed het bloesje van Annabel open en zag daaronder een wit hemdje, ze smeerde daar ook bloed over uit en zag Jack nog witter worden.

Toen ze de ambulance hoorde ging ze snel weg, de ambulancebroeders waren redelijk geschokt door het bloed, en verbaasd toen ze erachter kwamen dat ze alleen maar in schok was.

Esmee glimlachte naar het meisje dat in therapie was, de begeleider vroeg allemaal vragen die er niets mee te maken hadden, de meeste mensen dachten dat ze een bloeduitstorting had, alleen Esmees doel was bereikt, ze had haar boodschap doorgegeven aan de jongen die hem moest krijgen.

Nou had Jack een kans om Annabel te verlaten en alleen te gaan leven om te boeten voor zijn daden, alleen dat deed hij niet, dus ging ze hem opnieuw straffen. Terwijl de therapeut aan het spreken was ging Esmee naast de therapeut staan en liet haar schild verdwijnen, de ogen van Annabel werden groot toen ze zag wie er naast de therapeut stond.

|e begon te hyperventileren terwijl Esmee haar een vals lachje toewierp, toen liep ze om de tafel heen naar haar toe terwijl de therapheut vroeg: 'Mevrouw, wat is...' toen begon Annabel te gillen, Esmee pakte weer een bloedbal van haar arm en gooide dat op tafel.

Het bloed versptijde zich en de ogen van de therapeut werden groot door de bloedbal. Annabel stond op en rende gillend de kamer uit, met de therapeut achter zich aan. Ze ramde de deur open en vluchtte naar buiten de frisse lucht in.

Deze strijd is nog niet gestreden. Dacht Esmee.