Bad boy | Compleet

Hoofdstuk 7: Samen

Hij keek verbaasd toe hoe zijn oude vriend veranderd was in een witte geest, door hem nog wel. Hij heeft het gedaan. Hij had zijn oude vriend de dood ingejaagd.

De geest had goed moeten zijn, de geest had zijn taak moeten afmaken en voor eeuwig verdwijnen. Maar dat deed hij niet. De geest bleef staan en zijn witte spook vorm draaide zich om naar Jack.

'Nee!' Riep die wit van schrik, maar de geest luisterde niet. Geesten luisteren nooit. En dat zullen ze ook nooit doen.

Esmèe begon te lachen, zo hard en griezelig als een spook maar kon lachen. Het geluid galmt door de zaal en zorgde ervoor dat het geluid nog enger was.

Jack wenste dat Annabel er was om hem te helpen. Om hem te redden van deze bovennatuurlijke wezens die niets anders wilden dan wraak. Dementi omdat hij ten onrechte werd vermoord, en Esmèe omdat hij niet meer van haar hield.

Alsjeblieft, Annabel, het spijt me zo, ik hou van je, alsjeblieft kom terug.

Maar Annabel kwam niet terug, hij stond er helemaal alleen voor, zo alleen had hij er nog nooit voor gestaan. Een normale jongen die achterna gezeten werd door twee gestoorde en moordlustige geesten.

Hij keek om zich heen en zag de nooduitgang, hij rende ernaar toe, woedend kwam de geest van Demetri achter hem aan, Annabel volgt hem op een rustig drafje.

Jack rende naar buiten. Hij moest hier weg, Hulp zoeken, mensen zoeken, anders overleefde hij het niet, anders werd dit zijn einde.

Bijna ging hij stil staan. Waar moest hij dan heen? De politie? Die lachte hem alleen maar uit en zette hem in een tehuis. Dat zal en is het enige wat ze gaan doen.

En dan de normale mensen, wat moeten die dan denken? Wat zullen ze denken? Hij zou ook raar opgekeken hebben als iemand naar hem toe gerend was en tegen hem had geroepen en geschreeuwd had dat de geest van zijn ex en oude vriend achter hem aanzaten.

Kortom; hij was verloren, hij kon niets meer doen, hij was overgeleverd aan de genade van zijn lot.

Maar de geesten zouden hem niet kunnen vermoorden als er mensen bij waren. Dus hij kon maar beter wel naar de mensen vluchten. Jack zette een sprint in met de woedende geesten achter zich aan, hij keek achterom en zag hun woedende gezichten. Hij lette niet op en kon nog net een lantaarnpaal vermijden.

Dit was het dan. Schoot door zijn hoofd heen. Dit is het einde, dit werdt mijn dood. Achtervolgd door wezens waarvan hij dacht dat ze niet bestonden. Waarvan de meeste mensen dachten dat ze niet bestonden. Woedende geesten, uit op wraak. Hij dacht terug aan die ene nacht, toen hij met zijn geliefde Annabel op het balkon stond. Toen Esmee besloot dat het tijd was, tijd dat zijn ware liefde moest sterven. En ze probeerde hem te helpen, maar hij was te blind om dat te zien.

Hij moest een laatste poging doen om zichzelf te redden, anders liep het nooit goed met hem af.

Esmee dacht terug aan de tijd dat Jack zijn lippen nog dagelijks op die van haar drukte. De tijd dat ze zo gelukkig was als een tiener maar kon zijn. Een perfect vriendje, die nooit, en nooit met een ander zou gaan. Tot hij zei dat hij van een ander hield. Het perfecte leventje was in één klap veranderd in een nachtmerrie. Ze wist nog dat ze haar kleren uitdeed, en toen dacht aan de nacht dat Jack dat ook deed. Nog steeds kreeg ze een pijnsteek in haar hart als ze eraan terugdacht.

Boven hun, boven de twee geesten en Jack zwerft het stofje dat vroeger Annabel heette op en neer. Ze dacht aan de tijd in het park, toen Jack glimlachend zijn lippen over die van haar liet gaan. Het gevoel dat ze ervan kreeg. En dan de rusteloze geest van zijn ex. Esmee. Die besloot dat het tijd was om haar te vermoorden. Ook herinnerde ze zich Jack in de cel, die gillend riep dat ze weg moesten gaan, en daardoor was zij verdwenen.

Ook Demetri moest terug denken aan de tijd op school, toen Jack en hij vrienden waren. Ook dacht hij aan het verraad dat zijn vriend had gepleegd, door hem zijn Magie te laten gebruiken tegen een geest, die hem vermoorde. Hij had niet naar zijn vriend moeten luisteren, maar hij wist diep in zijn hart dat hij Jack niet zou kunnen vermoorden, hij kende de lieve, zorgzame Jack te goed. Tè goed. Hij wilde hem niets aan doen. Hij wilde hem geen pijn doen. Hij wilde hem alleen straffen, doden, voor het verraad dat hij had gepleegd. Hij had zijn beste vriend, een tovenaar zelfs, vermoord. Niet eigenhandig, maar hij had hem wel de dood ingejaagd, en geen medelijden getoond.

Nu, toen, pas toen Jack naar zijn witte, oude vriend keek, zag hij wat hij had gedaan. Hij had het verpest. Hij was de schuld van dit alles. Talloze keren had hij de kans gerkegen om te ontsnappen: maar hij had ze laten gaan. Annabel had hem een kans gegeven: Demetri had hem een kans gegeven, maar geen van allen had hij gepakt.

Hij was een verliezer, hij hoorde te sterven. Hij kijkt in het rond: de huizen zijn van mooi steen en hebben keurig mooie tuinen. Dan ziet hij wat hij zoekt: een vliegveld. Dit is zijn laatste kans. Hij rende zo snel als hij kon naar het vliegveld. Zo snel ze konden renden Annebel en Demetri achter hem aan.

Hij heeft geluk: er staat een vliegtuig klaar om te vertrekken en hij heeft het laatste kaartje. Hij stapt snel in het vliegtuig en hoopt maar dat Esmee en Demetri niet genoeg tijd hadden om in het vliegtuig te komen.

Maar het geluk blijft weg: Esmee is al in het vliegtuig, maar Demetri heeft een belangrijke beslissing genomen. Hij vergeeft het zijn vriend: voor wat ze vroeger al allemaal samen gedaan hadden.
Nu was alleen Esmee er nog om Jack te laten boeten.

Het vliegtuig stijgt op en Jack is opgelucht dat het gewoon doorvliegt. Esmee heeft andere plannen en gaat naar de achterkant van het vliegtuig. Ze sleutelt even met de motor, en laat dan één vleugel uitvallen. Terwijl er paniek heerst onder de passagiers, maakt Esmee de motor nog verder kapot en de motoren vallen uit. Ze loopt weer terug naar de passagiers.

'We houden het niet!' Roept de piloot. Het vliegtuig buigt zich naar beneden en stort zich richting Aarde. Jack zit versteend in zijn stoel, nadenkend over hoe iemand zoveel pech zou kunnen hebben.

Als uit het niets verschijnt Esmee voor hem. Ze buigt zich naar hem toe, en Jack luistert angstig. 'Ik wacht op je.' Fluistert ze zachtjes. Ze geeft hem een kus op zijn lippen en verdwijnt dan. Nog voordat Jack het doorheeft, raakt het vliegtuig de grond.

Geen overlevenden, verschijnt later op het nieuws.

Jack en Esmee zijn eindelijk samen.

Einde