YOKOLUŞUM

Belki Sana Aşık Olmuştur.

  Siray çıktı.Biraz sonra teyze ile yaren içeriye girdi.
"İyi misin kızım."
"İyiyim teyzecim."
"Hadi kalk sandalyeye otur biraz sonra Siray almaya gelir."
Gidip sandalyeye oturdum.Yaren sandalyeyi sürmeye başladı.Dişariya geldiğimizde Siray beni kucağına almaya çalıştı ama direkt kalkıp arabaya bindim.

Yarenlere doğru gidiyorduk.Siray teyzeye bakıp;

"Yadoş sen ilaçlarını aldın mı?

"Bak sen beni nasılda düşünür aldım ilaçlarımı."

Çok hoşuma gitmişti.Aile demek böyle bişeydi galiba...

"Tek erkek ben kaldım yaaa.Eeee kızlar acıkmadınız mı?"

"Siray eve gitsek olur mu sonra siz bir ara yersiniz Dolunay'ı çok özledim."

Siray kafasını salladı.Yola devam ettik.Yarenlere gelmiştik.Koşarak gidip kapıyı çaldım.Yaren'in annesi Nisan abla kapıyı açtı.Arkasından Dolunay çıktı.Koşup sarıldım.Dolunay ağlamaya başladı.Hemen gözlerim doldu.Siray yanımıza gelerek;

"Abla kardeşi kavuşturdum ağlamayın artık olur mu?"

Çoktan gözyaşlarım dökülmeye başlamıştı.Siray tam kulağımın arkasına geçmişti.

"Elisa ağlamamalısın sinirlerin unuttun mu?"

Doğru sanki hiç derdim yokmuş gibi birde şu hastalık çıkmıştı başıma.Siray Yaren'in elinden tutup kaldırmaya çalıştı ama Yaren hiç oralı olmadı.Nisan abla Sirayla teyzeye bakmaya başladı.Oturduğum yerden kalkıp koltuğa oturdum.Dolunay'ı kucağıma aldım.

"Nisan abla,Dolunay ilk rahatsızlandığında Yadigar teyze ile Siray çok ilgilendiler.Onlar olmasaydı Dolunay'a kalp pili taktıramazdım.Tüm hastane  masraflarını onlar karşıladılar."

"Tanıştığıma memnun oldum ve yaptığınız herşey için teşekkürler.Ben Elisa'yı 16 yıldır tanıyorum ne işi olsa kimseye söylemez kendisi çözmeye çalişir ilk onu 6 yaşında iken gördüm okadar masum ve kimsesizdi ki sabaha kadar o pisliklere yani anne ve baba dediği insan dışı yaratıkların eve gelmesini beklerdi.Eve geldiklerinde sadece Elisa'nın çığlığını duyardık.Biz gidip yetişene kadar çoktan dövmüş olurlardı."

Elimle Dolunay'ı göstererek 

"Nisan abla konuşmaya ara mı versek."

Nisan abla susmuştu.Dolunay'ın incinmesini hiç istemiyordum.

Elimle Nisan ablayı göstererek;

"bu arada yanımdaki Nisan ablam.Yarenin annesi ve benim biricik akıl hocam. Nisan abla benim ikonum.Her defasında bana yardıma koşmaya çalışırdı.O benim hep ablam olmuştur."

Nisan abla yanima gelerek beni öptü ve ağladı.

Siray oturduğu yerden kalktı.

"Ne olur artık ağlamayın olur mu yani Elisa'nın ağlamaması gerekiyor."

Nisan abla gözyaşını silip yanımdan uzaklaşmıştı.Siray Nisan ablayla birlikte gitti.Birkaç dakika sonra içeriye geldiler.Siray Dolunay'ı gelip kucağımdan aldı.

"Hadi ama ben çok acıktım güzel bir restauranta gidip yemek yiyelim olur mu?"

Olamaz tamamen aklımdan çıkmıştı restaurant bana emanetti ve neredeyse 1 haftadır açamıyordum.Telefonumuda kaybetmiştim.Hemen kalkıp Dolunya'ı Siray'ın kucağından aldım."

"Benim çıkmam gerek Nisan abla Dolunay size emanet."

Siray;

"Ne oldu Elisa nereye gidiyorsun."