MATABA Couple?

Friend

"Di ka pa rin nadala?" Tanong niya sakin habang nakatalikod.

"Ha?!" Ano daw? Ano sabi niya?

Humarap siya sakin sabay sabing

"Wala!"

Ngiting ngiti siya na lumapit sakin para i-ayos ang buhok ko dahil sa pag-kakahila niya.

Nakaramdam ako ng pag-iingat sa bawat kilos niya. Medyo di na ako nakakaisip ng maayos dahil sa bawat titig niya parang kakaiba.

"Tara na, Mae" di pa rin umaalis ang ngiti sa bibig niya habang sinasabi niya yun.

Muli na naman niyang hinawakan ang pulso ko at sinumulang hatakin ng mas marahan kumpara kanina habang papalakad kami. Para namang na-hypnotize ako sa ginawa niya. Kusang sumunod ang mga paa ako sa bawat hakbang niya.

Ngunit sa loob loob ko, damang-dama ko ang pangangailangan ko kay Mata. Alam kong kailangan ko siyang kausapin tungkol sa mga bagay-bagay. Gusto ko na rin siyang Makita. Makita yung mga ngiti niya. Marinig ang boses niya. Makita ang mga titig niya. Sabihin na natin na medyo na-hyhypnotize ang ulo ko pero hindi ang puso ko.

Napahinto ako ng dahan-dahan na nag-patigil naman sa kaniya. Hawak-hawak pa rin niya ang wrist ko. Napatungo na lang ako.

"Carlo" Napa-higpit namana ng hawak niya sakin sa pulso ko.

"I-I n-need him. Kailangan ko si M-Mata, Carlo." Yun na lamang ang nasabi ko na matagal ko ng kinikimkim sa puso ko.

Nag-flashback lahat ng sakit sa 13 months ng paghihintay ko sa kaniya. Sa 13 months na isinantabi niya ang damdamin ko. Di ko lang talaga maintindihan ang taong mahal ko.

Madaming pumapasok na 'Akala' sa isipan ko. Bago ako umalis ng Pinas ay maayos naman kami. Nung pumunta naman siya sa Dubai, hindi naman kami nag-away. Mas nag-kalapit pa nga kami kasi alam na naman ang nararamdaman ng bawat isa.

Alam namin na may gusto kami sa isa't isa. Kaya naman nung umalis siya ng Dubai, malungkot man pero umaasa kami na may pahahantungan ang pag-sasakripisyo namin. Na kahit wala kaming pangako sa isa't isa at wala palagi sa piling ng bawa't isa, mananatili kaming tapat sa nararamdaman namin. Tanging pag-asa lamang ang hawak namin para matuloy ang kagustuhan na makarating sa altar.

Habang naiisip ko yan, bigla namang tumulo ang mga luha ko.

"Hahahaha! Halika nga dito." Sabi niya sabay hagit sakin papalapit sa kaniya. Ngayon lang ako yinakap ng ganito. Medyo natigilan ako kasi hinahaplos niya ng marahan ang buhok.

"Bwsiet ka. Bakit mo ba hinahaplos yung buhok ko. Dun ka nga" Yan na lang sinabi ko sa kaniya sabay palo sa dibdib ng mahina.

"Para ka kasing pet na dapat alagaan eh. Hahahaha."

"Bwiset!" Umalis na ako sa pagkakayakap ko sa kaniya.

"Wag kang mag-alala. Cute naman yung mga pet eh. Haha!"

"Diyan ka nga! Babalik na ako kay Mata."

As usual hinila nya na naman ang pulso ko pero ngayon sa sobrang lakas ng pagkakahila ay napaharap ako at lumandin sa kanyang dibdib. Ang kinagulat ko naman ay niyakap nya ako ng mahigpit.

"Please, don't hurt yourself."

"Ha? Kalerki toh! Joke lang. Pero gusto ko syang kausapin para linawin lahat." Tina-try ko ng umalis sa pagka-yakap kaso ang ang higpit kaya hinayaan ko na lang.

"You don't have to." Sabi nya kaya naman napatingin ako sa kanya kaya lumuwag pagka-yakap nya.

"Mae, alam kong at alam mo na pwede kang masaktan sa pwede mong marinig if ever mag-usap kayo. So please, wag tanga!" Medyo tumaas na boses nya ngayon.

Pero Ouch! Ang sakit naman ng sinabi nya.

"Tama na ang isang beses! Di pa ba sapat yung ginawa mo nung iniwan sya ng girlfriend?!" Sabi pa rin nya habang nakayuko ako. Lumayo na lang ako ng tingin kasi alam ko namng may punto sya. Pero di naman nya ako maintindihan eh.

"Ngayon mag-hahabol ka na naman dahil di sya lang nag-paramdam sayo ng 13 months!"

That's it! Di ko na matiis toh!

"LANG?! 13 months LANG?!" Sagot ko sa mga pinagsasabi nya.

"Do you even know how painful it is na magtiis ng 13 months na di ko alam kung bakit naging cold ang realationship namin?! Na even friendship di ko maramdaman?!" Tuluyan na nagkaroon ng distansya saming dalawa.

"Carlo 13 months na madaming tumatakbo sa isip ko na baka nagkatuluyan na sila ng ex nya o kaya baka meron na shang iba!" Mas masakit pala kapag ako na sa sarili ko ang nagsasabi.

"Oo, naghahabol na naman ako! Cause I'm looking for an answer! An answer to why our relationship turned this way?! Kasi kahit anong pilit kong intindihin di ko maintindihan ang bagay bagay." Iba pala kapag hinarap mo na yung reality. Parang sinalubong ko ang buong mundo.

"May sakit ba shang malala kaya sya lumayo? May problema ba ang family nya sakin? May tinatago ba syang sekreto na di ko dapat malaman sa ikakabuti ko?" Ito na naman ako. Inaakalang kwento sa wattpad or korean drama ang buhay ko. Hayys. Pero kasi it makes me curios. Bakit ba hindi maintindihan ni Carlo?

"Carlo I'm looking for an answer. An answer that only he can give." With that, nakita ko si Carlo na naglayo ng tingin at biglang bumalik ang tingin nya sakin na may halong galit at pag-alala.

After that yumuko sya at hinawakan ang kamay ko.

"Okay, I get your point. I will not stop you from knowing what you want to know." Mahinahon ang pagkasabi nya. Kagulat ha! After all my drama.

"It's just, after all of this you can call me" then he let go of my hand and walk away.

One of those who values me walks away again ng dahil sa kabaliwan ko sa pag-ibig.

Sorry Carlo. After all of those things na kabutihan at pag-liligtas na ginawa mo sakin, all I can give to you is painful memory.