Galata Kulesi'nde aşk

1.bölüm:"Galata Kulesi"

Bugün 23 nisan.Ben tüm çocukların aksine,mutsuzca kalktım yataktan.Mutluluk kavramının soyu tükenmişti bende..
Terliklerimi giyip aşağı indim.Masada bana bakan bir anne ve baba olmasını isterdim.Ama yoktu.Yıllar önce bir sepete koyup,sokağa bırakmışlardı.Düşünüyorum,düşünüyorum neden?
Bana bakacak paraları yoktu belki.Olsun,bir ailem olsun karnım aç olsun ne farkeder?Belki,belkide beni sevmemişlerdi.Bu yüzden gelen bildirim sesiyle irkildim.Bana mesaj atacak kimsem olmadığı için mesajın hattımdam geldiğini düşündüm.
Yavaşça mesajlara girdim.Donakaldım.
Gizli numaraydı.

Gizli: Çocuk bayramın kutlu olsun.Gönlümün hiç büyümeyen en saf yanı :')

Yine benimle dalga geçiyorlardı.Bunu seneler önce bırakmamışlar mıydı?

Ben: Benimle dalga geçmeyi bırak.Kimsin,onu söyle.

Bir kaç dakika sonra yanıt geldi.

Gizli: Kim olduğumu bırak.Biliyorum birazdan arkadaşınla cafeye buluşmaya gideceksin.Sıkı giyin,kimse almasın kokunu.

Ben: Ne kokusu?Sen neyden bahsediyorsun?Hem nerden biliyorsun cafeye gideceğimi?
Gizli: Arya Çalık,ben senin hayatını biliyorum.Nereye gideceğini,aileni,sevgilin olup olmadığını,ki sevgilin yok.Asla olamaz da zaten.İzin vermem.

Yoksa bu yüzden mi bütün erkekler yanıma dahi yaklaşmıyordu?

Ben:Adını söyle.Seni tanıyor muyum?

Gizli:Tanıyorsun.Küçüklükten.

Ben:İpucu?

Gizli:Peki.Hatırlamayacağını bilerek söylüyorum.
Küçüktük.6-7 yaşlarında.Kahverengi saçların önüne gelmiş,suratın yara bere içinde.Kanıyor dizlerin.Galatanın önünde ağlayarak koşturuyordun.Sonra bana çarptın.1 dakika boyunca öylece baktın gözlerime.Mavilerinin derinliğinde kayboldum Arya.Ben sende kayboldum.Senin gibi küçük bir kız çocuğunda kayboldum.

O gün gözlerimin önüne geldi.Hiç unutmadım ki.O günü hiç unutmadım.Anne ve babamın beni sokağa bıraktıklarını öğrendiğim gündü o gün.Koşarken düşmüştüm.

Gizli:Düştüğünü gördüm sonra.Yanına geldim yara bandı yapıştırdım dizine.

Ben:Sen...
Sen.Evet hatırlıyorum,seni hatırlıyorum.

Gizli:Ne?Saçmalama,hatırlayamazsın.Unutmuş olmalıydın.

Ben:Ben bana iyilik yapan kimseyi unutmam gizli.

Gizli:Beni hatırlıyor musun?

Ben:Evet..Sen Galata Kulesi'nin önünde resim yapan,yeşil gözlü çocuksun.

Gizli:Peki 1 hafta sonra beni göreceksin.Yada daha erken...
Seni seviyorum dizi kanayan küçük kız.Senin kalbin ancak bana yakışır.

Ben:Ne?Ne zaman?Nerde göreceğim seni?

Ben:Cevap ver gizli.

Ben:Cevap ver,yaralarımı saran çocuk.

♢
1999
Anneannem,2 çocuklu güzel bir kadınmış.Anlatılanlara göre,dedemle galata kulesinin önünde karşılaşmışlar.İkiside o gün çok içmiş.Birbirlerini bulmuşlar.Dedem ona bir gül vermiş.Sabaha kadar Galata'nın önünde şiirler okumuşlar birbirlerine.Hiç bıkmamışlar.Gel zaman,git zaman anneannem kanser hastalığına yakalanmış.Bu hüzne dayanamayan dedem,aynı hastalığa yakalanmış.Ve sonunda nolmuş biliyor musunuz?
El ele,ölüme doğru yol almışlar.
Anneannemin ölümünden sonra ben doğmuşum.Doğduğum gün beni kapının önüne koymuşlar.O günden sonra annem ve babamdan haber alınamamış.18 yaşıma geldiğimde yetimhaneden çıkıp,beni anneannemin miras olarak bıraktığı eve bırakmışlar.Yetecek kadar param da varmış.
İşte,bu kadar.Benim hayatımla ilgili anlatılanlar bu kadar.