Η ώρα είναι 03:14. Η υπερένταση είναι τέτοια που δε νομίζω πως θα καταφέρω να κοιμηθώ. Λογικά θα το πάω σερί.
Αποφασίζω να κλεισω τα ματια και να προσπαθησω να κοιμηθω. Μετα απο λιγη ωρα και πολλες σβουρες μεσα στα σεντονια μου, καταφερνω να αποκοιμηθω.
_________________
07:45
Το ξυπνητηρι μου βαραει διπλα απο το κεφαλι μου και σε λιγο θα το σπασει. Το κλεινω βιαστικα, περνω μια δυσαρεστιμενη εκφραση και με βαρια καρδια ξετυλιγομαι απο το σεντονι μου και σηκωνομαι απο το ζεστο μου κρεβατακι. Ντυνομαι γρηγορα και πλενω το προσωπο και τα δοντια μου.
Κατεβαινω στην κουζινα για να παρω ενα μικρο πρωινο. Το ρολοι στον απεναντι τοιχο γραφει 08:13 πραγμα που με αγχωνει γιατι αν θελω να προλαβω πρεπει να φυγω σε 7 λεπτα.
Βαζω γρηγορα μεσα στο νεροχυτη το μπολ με το λιγο γαλα που εμεινε μεσα και το κουταλακι μου. Προχωραω με μεγαλα βηματα στο σαλονι και αρπαζω την τσαντα και τα κλειδια μου.
Ανοιγω την πορτα, κλειδωνω και προχωραω προς το σαραβαλακι μου.
Ψαχνω το κινητο μου για να δω την ωρα αλλα θυμαμαι οτι το αφησα στο κομοδινο μου. Αναθεματιζω την τυχη μου καθως πηγαινω ξανα πισω στο σπιτι. Τρεχω μεχρι το δωματιο μου και περνω το κινητο μου.
Ξανατρεχω μεχρι το αυτοκινητο.
08:24
Γαμωτο, θα αργησω!
Βαζω το κλειδι στη μιζα, το γυριζω καθως παταω τον συμπλεκτη, και το σαραβαλακι περνει μπρος. Ευχαριστω τον Θεου που και σημερα πηρε μπρος και παταω το γκαζι.
Μετα απο πολυ ωρα, πολλα φαναρια, κορνες και βρισιμο φτανω επιτελους.
Μπαινω μεσα και περιμενω μεχρι να ανακοινωθει στα μεγαφωνα πως η πτηση απο Λονδινο προς Κρητη προσγειώθηκε.
Και επιτελους η γυναικεια φωνη ακουγεται να με ενημερωνει πως εφτασε.
Σηκωνομαι απο τη θεση μου και περιμενω να ανοιξουν την πυλη.
Μολις ανοιγουν, πληθος κοσμου βγαινει απο εκει και προσπαθω να βρω εναν ανθρωπο 1.90 με μαυρα μαλλια και σαγονι που ισως και να κοβει. Πως στο καλο δε φαινεται ενας αντρας με υψος 1 αναθεματισμενο μετρο και 90 εκατοστα;
Περιμενω μεχρι να βγουν ολοι εξω...
Η ωρα περνάει, ολοι οι επιβατες εχουν κατεβει. Δεν ειναι εκει. Δεν ηρθε. Με αφησε, τελειωσε. Με παρατησε. Ουτε που σκεφτηκε να με πάρει ενα τηλεφωνο. Νιώθω τοσο χαζη. Ηρθα ως εδω, περιμενα τοση ωρα, ενθουσιαστηκα τοσο, για το τιποτα...
Μου λειπει. Νιωθω οτι εχω διαλυθει. Ειμαι κομματια. Δεν θα πεσω ομως και αλλη φορα κατω. Ωρα να σηκωθω. Ειμαι πιο δυνατη απο αυτο. Σκουπιζω το δακρυ που ειχε τρεξει απο το ματι μου και σηκωνομαι απο την καρεκλα που ειχα κατσει πριν λιγο. Προχωραω προς την έξοδο του αεροδρομιου και βγαινω εξω.
Το σαραβαλακι μου με περιμένει να γυρισουμε σπίτι.
