Evime döndüğümden beri başımdaki kargaşa hiç dinginleşmemişti. İşler sandığımdan daha fazla sarpa sarmıştı. Babamla Cüneyt Bey tartışmış ve bize karşıda bomba gibi bekliyorlardı -patlamaya hazır bir bombadan bahsediyorum- , hoş bir karşılama mı? Kesinlikle, hayır. Babam Bora'nın beni kaçırdığını iddia ederken ben Bora'nın benden şikayetçi olmadığı için oldukça memnundum. Bunu dışarıya vurmadım. Yine de babama daha sonra benim yüzümüzden kaybolduğumuzu söylemiştim. Bütün akşam benimle hiç konuşmamıştı bende erkenden odamda uyumayı tercih etmiştim.
Yaptığım büyük aptallıktı, en büyüğü. Artık yarışma da olan şansım yoktu. Hatta ihtimalim bile yoktu. Kendimi üzgün hissediyordum. Babamı hayal kırıklığına uğratmıştım güvendiği her konuda. Yine de itiraf etmem gereken birşey vardı,pişman olmam gerekirken değildim. Bunun için kendimi kötü hissetsemde pişman olamıyordum. Sanki ilk defa biri beni hiç anlamazken, çok anlayabiliyordu. Tanımazken, tanıyordu. Bu hissi nasıl anlatabilirim bilmiyordum ama farklıydı işte. Aşık olmaktan bahsetmiyordum. Zaten Bora benden fazla olan dengesizliğiyle, fazla korkutucuydu. Ayrıca Bulut vardı. İkisi kıyaslama yapılacak durumlar değildi. Bulut demişken, ortalıktan yok olma olayını takip edenlerden biriydi. Tek umudumsa kısa süre içinde karşılaşmamaktı. En azından suçlarım hafifleyene kadar.
Telefonumun masanın üzerindeki titreşimiyle yataktan isteksizce kalktım. Dünden beri gelen sayısız mesajların ve aramaların dışında Nil'den gelen bir mesajdı.
"Ortalıktan yine kaybolmadıysan, yarışmanın düzenlediği tanışma davetine geleceğini umuyorum."
Oldukça iğneli bir mesaj. Nil beni benden çok düşünüyordu. Buda çoğu zaman stresli olmasını sağlıyordu. Genelde alınmıyordum çünkü onu tanıdığımdan beri böyleydi. Nil'in iğneleyici mesajı, karışık kafamdaki sorun listesinin en sonlarında yerini alırken en üste tanışma daveti çoktan yer etmişti. Hızlıca dolabımın kapağını açtığımda umutsuzca askılıkları karıştırdım. Detayları bilmiyordum ama parti niteliğinde bir davet olduğunu düşünüyordum. Yine de ne giyeceğim hakkımda bir fikrim yoktu. Ne zaman olduğunu öğrenmek için Nil'i aramam gerekiyordu. Telefonu geri alıp Nil'i aradım. 3 kere çaldıktan sonra açtı. " Kayıp kızımız dönmüş." dedi.
"Nasılsın?" dedim konuya hiç değinmeden. Unutulana kadar kaçacaktım. Yarışma kurucusuyla babamın tartışmasına sebep olduğum için her türlü tersliği hakediyordum Nil'e göre. " Yarışmaya grubu hazırlıyorum." dedi. Dediği cümleyi içimde heceledim. Grubu ha zır lı yo rum.
"Beni gruptan mı çıkarıyorsun?" dediğimde şaşkınlığım sesime yansımıştı. Altı üstü 1 gün ortalıkta yoktum ve etrafımda ki herkes bunu sorumsuzluk olarak adlandırmıştı. Belki de önceden böyle birşeyi hiç yapmadığım içindi. Yine de bu tepkiler beni sanki boynuma tasma takılıymış gibi hissettirdi. Kendi isteğimle durmuyormuşum gibi.
" Cüneyt Bey böyle olmasını istedi Arya, bizi ne kadar zor bir duruma soktuğunun biraz olsun farkında olmanı isterdim. Beni aramanın sebebi neydi?"
"Davette giyecek birşeyler bulmam için yardımını isteyecek ve ne zaman olduğunu soracaktım. Artık bir önemi kalmadı."
"Davete yinede geleceksin ve hazırlanmak için çok az bir süren var çünkü bu akşam, saat sekizde. Tek kişilik kategoriler var ve pes edemezsin." dedi. O da benim kadar artık ihtimalimin kalmadığını biliyordu. Anlaşılan babam Cüneyt Bey'i cidden uğraştırmıştı. Anlamadığım şey ise ikisi nasıl kesişmişti? Bunuda sorun listesinin sonlarına koyacaktım.
"Yardıma gelmek isterdim fakat yarışmaya az kaldı grupla ilgilenmem gerek. İçeriden çağırıyorlar,adresi mesaj atarım görüşürüz" dedi. Bende veda edip telefonu kapattım. Saat 12.00 olmuştu ve hazırlamam için acele etmem gerekiyordu. Aklım yeterince karışıktı ve alışveriş içinde yeteri ilhama sahip değildim. O sırada babam odamın kapısını tıklattı "Girebilirsin." dememle kapıyı araladı ve " Bir misafirin var." deyip kapının önünden çekildi. Hala bana kızgındı. Kapıya doğru baktığımda içeri girenin Gözde olduğunu farkettiğimde hızlı adımlarla ilerleyip ona sıkıca sarıldım. En çok ihtiyacım olan şey Gözde'ydi ve yanımdaydı.
