YAŞANMIŞ YILLAR

Bölüm 4

Televizyon da alt yazıda okulların tatil edildiğini kar yağışınında aralıklarla devam edeceğini yazıyordu.Dışarı baktığımda kar hafif hafif yağmaya devam ediyordu camı açıp kafamı gözyüzüne kaldırdım bembeyaz olan gökyüzünden yüzüme kar tanecikleri düşüyordu.Uzunca bir süre öyle kaldım öyle karın saflığı ve temizliği yüzüme gelsin istedim.Sokak kartopu oynayan, karda kayan çocukların sesleriyle dolup taşıyordu kendi çocukluğum aklıma geldi mahallem aklıma geldi kar yağdığında hepimiz çıkar mahalledeki çocuklarla saatlerce kartopu oynar altımaza aldığımız naylon leğenlerle kayardık.Eve geldiğimizde üstümüz başımız ıslak ellerimiz buz kesmiş vaziyette sobanın başına üşüşür ellerimizi ısıtmaya çalışırdık annem kızardı tabi ama çocukluk işde yapacak bişey yoktu.

Nihayet okula başlıyordum o kadar seviniyor heyecanlanıyordum ki okulun açılması yaklaştıkça heyecanım daha da artıyordu.Bende okula başlayacaktım yeni arkadaşlarım olacaktı okuma yazma öğrenecektim.Alışverişler yapıldı siyah önlük beyaz yakalık okul traşı olmuş sırtımda okul çantası elimde naylondan bir beslenme çantasıyla annemle okulun yolunu tuttuk.Okulumuz yakındı yürüyerek 10 dakika koşsan 5 dakika bile sürmez annem beni okula bırakıp gittiğinde içimde bir boşluk hissettim o heyecanım birden gitmişti  bahçede birköşeye oturup kalmıştım büyük abiler ablalar bahçede top oynuyor eğlenip coşuyorlardı. içimden eve gitmek geldi  zil sesiyle irkildim bahçedeki kalabalık birden okulun önünde toplanmaya başladı yabancı değildim aslında bunlara ama neden böyle olmuştum anlamamıştım oysa çoğu kez ablamların abimlerin okuluna gitmiştim ama bu sefer değişik bir duyguydu.Sınıfdaydım nihayet sırada üçerli oturuyorduk zil çalana kadar dışarı çıkmak yoktu hiç böyle hayal etmemiştim  çabuk sıkılmıştım şimdi evde olsam dışarda oynar televizyon izlerdim diye aklımdan geçiriyordum.İlk gün bana zor geçti bitmek bilmedi çıkışda Aylin ablamla Emine abla beni bekliyorlardı yüzüm asıkdı okulu hiç böyle hayal etmemiştim onlara okula gitmicem ben evde daha mutluyum demek istedim ama diyemedim tabiki sonra  arkadaş edinip zaman geçtikçe okula alıştım.

Fazla bişey hatırlamıyorum ilkokul yıllarımı okumayı çabuk sökmüştüm.Öğretmenimiz yaşlı bir bayandı karı koca aynı okulda öğretmendi.Adı hala aklımda Kafiye onundan mı yoksa benden mi bilmiyorum matematikle aram hiç olmadı hala da matematiğim zayıf.Kocası okutsaydı acaba farklı olurmuydu durumum hiç bilmiyorum.

Evden ilk ayrılık Hami abimin askere gitmesiyle oldu.İlkokul 4.sınıftaydım o zaman evde hem sevinç hemde hüzün vardı.Ev komşularla dolup taşıyordu asker uğurlamaya geliyorlardı kimisi para getiriyordu kimi askerlik malzeme kimiside nasihat veriyordu bir hafta böyle devam etti.Nihayet ayrılık günü gelmişti amcamlar teyzemler halam dedem anneannem hepsi bizdelerdi annem gözyaşlarını saklamaya çalışıyordu ama başaramıyordu tabi kardeşleri teselli ediyorlardı babamda üzgündü tabi nede olsa askerlik iş de metanetli durmaya çalışıyordu.Diğer askerlerle beraber abimi otobüse bindirdik babam annem abime kendine dikkat et varır varmaz ara paranı sağlam yerine koy çaldırma diye nasihatta bulunuyorlardı otobus hareket ederken annemin gözyaşları hızlanmaya başladı babama baktım artık oda daha fazla kendini tutamadı gözyaşları yanağından süzülmeye başladı.

Eve gelmiştik herkes dağılmıştı kalabalık gidip ev boşalınca hepimiz biryerde yığılıp kalmıştık abimin yokluğu şimdiden belliydi.Sabah telefonun sesiyle uyandık hepimiz babam açtı telefonu abim sağsalim vardığını teslim olduğunu söylemişti içimiz birazda olsa rahatlamıştı.Yavaş yavaş alışıyorduk abimin yokluğuna nihayet acemiliğini bitirip İzmirden gelmişti abim zayıflamıştı haliyle annem bütün maharetlerini döktürmüştü oğluna.Ev yine dolup taşıyordu komşular akrabalarla abim anlatıyordu sabah kalkıp spora gittiklerini,nöbet tuttuklarını,karavandan yemek yediklerini,temizlik yaptıklarını,eğitim ders aldıklarını.Abim her anlatışında gözümde canlandırıyordum anlattıklarını çok zormuş bu askerlik diye kendi kendime söyleniyordum.

Sayılı gün çabuk geçti tabi abimi bu sefer Edirne ye uğurladık ilk seferki gibi zor olmadı ama yinede ayrılmak zor geldi abimden askere uğurladığımız için mi yoksa evden ayrıldığı için mi bu kadar zor geliyordu birtürlü çözememiştim.Nihayet abimin askerliği bitmiş sağsalim eve gelmişti bize zor geçmişti 18 ay kimbilir o neler yaşamıştı.Bol bol askerlik anıları dinledik uzunca birsüre olsun abim dönmüştü ya mutluyduk tekrar beraberdik.