Sadece bir mesaj🙃

😡BÖLÜM 9😡

           Telefonuma gelen mesajların arkası kesilmiyordu. Öten telefonuma sadece bakmakla yetiniyordum. Ya benim yüzümden kavgaya girdiyse? Ya şu Aras denen psikopat yaptıysa?

             Yatağıma oturmuş sadece telefona bakıyordum. Birden gelen aramayla ne yapsam diye düşünürken çalsın çalsın kapatır sonunda diye düşünerek ellemedim. Ama bir, iki ısrarla çalınca mecburen açmak zorunda kaldım.

"Kızım yarım saattir sana ulaşmaya çalışıyorum"

"Hakan haberi duydun mu?" Ağlamalı çıkan sesimi fark etmiş olucak ki hararetli konuşmayı bıraktı.

"Evet duydum."

"Benim yüzümden değil mi?"

"Saçmalama kızım yapan kişi bilinmiyor zaten. Bizde şimdi onu görmeye gidiyoruz gelmek ister misin diye aradım. Evin önündeyim"

         
        Cevap vermeden telefonu kapattım ve hızlıca odamdan çıktım. Annemler bana bakarken cevap bekler gibi ben sadece onlara bakmak ve kapıyı açmakla yetindim. Annem ve babamın arkamdan geldiğini biliyordum ama şu an da ne önemi var? Hakan'ın arabasını gördüğüm an içimde bir mutluluk oluştu. Hemen ön koltuğa oturdum ama arkamı dönmemle Cansu ve Mert'i görmeyi beklemiyordum.

"İyi misin?"

          Usulca kafamı salladım. Zaten yolculuk boyunca tek konuşmamız bu olmuştu. Hastaneye varınca kimseyi beklemeden hızlıca arabadan çıktım ve hastaneye girdim.

"Acaba Serdar Öztürk kaç numaralı odada kalıyor?"

"Siz yakını mısınız?"

"Evet ben arkadaşıyım"

"110 numaralı odada kalıyor"

           Diğerleri yanıma geldiğinde beraber 110 numaralı odaya doğru ilerledik. Odanın önüne geldiğimizde elim kapıda öylece bekliyordum. Belkide girmeye cesaretim yoktu. Omzumda Bir el hissedince arkaya döndüm. Hakan elini destek verircesine omzuma koymuştu. Hafif bir tebessüm edip bir anlık cesaret ile kapıyı açtım.

               Hepimiz yavaş adamlarla Serdar'ın yanına giderken bir yandan da birbirimize bakıyorduk. Belki yanına gidiyor olabiliriz tamam belki değil şu anda kesinlikle onun yanına gidiyoruz peki ya gidince ne söyleyeceğiz?

             Belkide bütün yol boyunca düşünmem gereken buydu. Yanına vardığımda gözlerime inanamadım. Yüzü morluklardan görülmüyordu ayrıca ayağı da alçıdaydı aynı kolunda olduğu gibi...

               Heryerini kırmışlardı. "Merhaba, bizi tanıdın değil mi?" Dememle hafifçe başını salladı. Konuşamıyordu. Ve sanırım bende daha fazla konuşamayacaktım. Gözümden bir damla yaşın akmasına izin verdim ve yavaşça odadaki bekleme koltuklarına doğru ilerleyip oturdum. Diğerleri Serdar ile konuşurken bende telefonumu açtım. Ben onu engellemiştim değil mi? Ya bana bunun ile ilgili mesaj attıysa.

               Hemen mesaj kısımına girdim ve engellemeyi kaldırdım. Bir anda gelen altı bildirim sesiyle ne yapacağımı şaşırdım. Hepsi de o pisliktendi...

Gönderen:şaka yaptığım çocuk
- madem beni engelliyorsun ki yine benim gibi birine yapılmayacak ikinci şeyi yapıyorsun artık sonuçlarına da katlanırsın.

-sahneye çıkma!

-o sahneden in!

-sahneye çıktığına pişman olucaksın

-haberleri gördün mü:)

-eserimi gördünüz mü? Sanattan anlayan biriyimdir