Hidden memories

part 7

Εκλεψα μια ζωη απο αναμεσα τους. Το εγκλημα μου δεν το συγχωρω ουτε εγω.

Ειμαι τερας.

*Λιγες μερες μετα*

Απο την μερα που έφερα τον αδερφο μου σε τετοια κατασταση, νιωθω υποχρεωμενη να επανορθωσω οτι ζημια εκανα.

Κάθε μέρα πηγαίνω στο δωμάτιό του για να δω αν είναι καλά.

Βλέποντας το ματωμένο σώμα του, τα μάτια μου πλημμυρίζουν με δάκρυα.

Μπορεί να μην τον ήξερα καλά αλλά δεν παύει να είναι αδερφός μου. Και πάντα θα νοιάζομαι για αυτόν.

Έρχομαι στο δωμάτιό του με την ελπίδα ότι μία μέρα θα ξυπνήσει και θα με συγχωρέσει γιατί ό,τι έκανα.

Και θα συνεχίσω να έρχομαι εδώ ό,τι και να γίνει. Ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω.

Κάθομαι δίπλα από το κρεβάτι του. Πιάνω απαλά το -γεμάτο πληγές- χέρι του και το χαϊδεύω σιγα.

- Συγνώμη.. Συγνώμη για οτιδήποτε έχω κάνει. Θέλω να ξέρεις ότι ό,τι κι αν έκανα, το χω μετανιώσει πικρά. Ποτέ δεν ήθελα να σου συμβεί κάτι. Πρώτη φορά έχω μεγάλο αδερφό. Δεν θέλω να τον χάσω. Σημαίνεις πολλά για μένα και ας μη σε ξέρω καλά. Δώσε μου απλά την ευκαιρία να επανορθώσω. Να σε μάθω καλύτερα.
Σε παρακαλω, αν με ακους, ανοιξε τα ματια σου.

Καμοια ανταποκριση.

Η ανάσα μου, κόβεται. Νιώθω μία πίεση σε όλο μου το σώμα. Ξαφνικά με πιάνουν οι λυγμοί και πέφτω πάνω από το χτυπημένο σώμα του κλαίγοντας χωρίς σταματημό.

Η Κορντέλια είναι ευαίσθητη; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω πίσω τον αδερφό μου.

Το κεφάλι μου βρίσκεται ανάμεσα στον ώμο  του και το κεφάλι του. Τα χέρια μου έχουν αγκαλιάσει το σώμα του. Καυτά δάκρυα έχουν σκεπάσει τα μάγουλά μου.

Νιώθω περισσότερο ανάλαφρη τώρα. Νιώθω ανακουφισμένη. Σαν ένα τεράστιο φορτίο να φεύγει από μέσα μου.

Για κάποιον περίεργο λόγο, θέλω να μείνω μαζί του. Να μείνω εδώ πέρα, κλαίγοντας ασταμάτητα και έχοντας αγκαλιά το χλιαρό σώμα του.

Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που νιώθω τόσο μεγάλη σύνδεση με κάποιον που έχω γνωρίσει εδώ και λίγες μέρες.