~Het moordende boek~

~4~

Als ik thuis kom zie ik Carolien huilend aan de tafel zitten. Ik ga naast haar zitten en pak haar hand. 'Ik had het boek niet moeten voorlezen aan de kinderen, maar ze vonden het boek zelf en ik dacht dat het maar beter was als ze hun vragen niet zelf gingen invullen.' Dan zwijg ik. Carolien kijkt me boos en tegelijkertijd verdrietig aan. 'Ze zijn 10 en 8 jaar! Denk je echt dat ze zo'n groot geheim zouden kunnen bewaren? Het zijn nog maar kinderen!' Ik zucht. 'Het spijt me echt, maar onze kinderen moeten weten hoe slecht Lodewijk en die adel is. We moeten steeds meer belasting betalen en we hebben bijna geen geld meer om voor ze te zorgen. Wat zou jij zeggen als ze vragen waarom we zo arm zijn. Omdat ik geen werk kan vinden en maar leef van kleine klusjes? Ze verdienen de waarheid. De waarheid is misschien pijnlijk, maar wel het eerlijkst. We kunnen niet ons hele leven lang tegen ze liegen.' Carolien staart naar de tafel. 'Je hebt gelijk, ik ben gewoon zo bang dat ze onze familie uit elkaar trekken als we in opstand komen. Ik heb al zoveel verloren, ik wil jullie ook niet verliezen.' Ik houd Carolien in mijn armen en laat haar uithuilen. 'Ik ook niet. Maar ik laat dat ook niet gebeuren, niemand komt aan deze familie, oké?' Carolien knikt en loopt naar zolder. Ik weet dat ze het boek gaat zoeken, maar ik hou haar niet tegen. Misschien is het ook maar beter als ze dat boek gaat weggooien of verbranden. Als Daniël en Marjolein binnenkomen loopt Carolien met het boek onder haar kleren naar buiten. Ze kijkt me nog even dankbaar aan en sluit dan de deur achter haar.