~Het moordende boek~

~5~

Het is nu avond en Carolien is nog steeds niet terug, ik denk dat ze naar het huis van haar moeder is om de laatste spullen op te halen. Dus ik breng de kinderen naar bed en ga zelf ook slapen. Ik weet wel dat Carolien veilig terugkomt, maar alsnog maak ik me zorgen als ik naar bed ga. De volgende dag, wordt ik wakker en zie dat Carolien niet in bed ligt. Ik stap snel mijn bed uit en doorzoek het hele huis. Als ik haar niet vindt roep ik Daniël en Marjolein en loop met ze naar de markt. Als we zijn aangekomen durft ik bijna niet te kijken, het is verschrikkelijk!

Ik zie hoe twee beulen Carolien naar de brandstapel brengen. Ze probeert zich te verzetten, maar de beulen zijn te sterk. Ze houdt zich groot, maar ik zie in haar ogen dat ze doodsbang is. Ik wil iets doen, maar ik kan het niet. Naast mij hoor ik het geschreeuw van Daniël en Marjolein. Dan besef ik dat ze niet zonder hun moeder kunnen. Ik ben doodsbang, maar ik weet dat ik dit moet doen. Ik werp een laatste blik op mijn kinderen en zeg: 'Jullie weten wat jullie moeten doen.' Dan ren ik naar de brandstapel toe. Ik schreeuw: 'Stop, dat boek is van mij! Laat haar gaan!' Carolien kijkt me met betraande ogen aan. Ze rukt zich los en rent op mij af, en ze klemt zich aan me vast. De omstanders wachten gespannen af. De korte stilte wordt verbroken door Von Marque die roept: 'Allebei!' Steeds meer omstanders beginnen mee te roepen. Dan lopen de beulen richting Carolien en mij en ze pakken ons ruw beet. Ze binden ons vast en het vuur wordt aangestoken. Voor de vlammen mij het zicht ontnemen zie ik Daniël zijn zusje vasthouden en bij beide staan de tranen in hun ogen. Ik voel de vlammen mijn voeten verbranden, het doet vreselijk veel pijn! Achter mij hoor ik Carolien schreeuwen van de pijn. Het laatste wat ik hoor is een gil, die alleen maar van Marjolein kan zijn.