Töre-Vurgun {Töre Bunu İster Serisi -1}

#ŞANS#

Sizin için müthiş bir isim buldum.Bundan sonra okurlarımın ismi uğur böceği.Çünkü bana uğur getirdiniz.Sınır dolmadan bölüm attım.

Evet uğur böceklerim yıldıza basmayı unutmayın ve yorum bırakmayı da.Yorumlarınız beni mutlu ediyor ve bölümü hemen yazmak istiyorum.Arkadaşlar bu arada 90 den aşağı vote ve 40 den aşağı yorum gelmezse bölüm atmam.

İyi okumalar.

Ama önce yıldıza dokunman gerektiğini söylemem lazım.

***

Tabaktakilerden azda olsa yemeyi başarmıştım.Berfan anne hepsini yemem gerektiğini söylüyordu.Neyseki sonunda ikna etmiştim.
Şimdi ise odamdaki koltukta uzanmış yıldızları izliyordum.

Kapı sesi duysamda dönmemiştim.Zaten kim olduğu belliydi.Ayağımın ucuna oturduğunda ayaklarımı kendime çektim.

"Zarin."

Cevap vermedim.

"Zarin."

Cevap yok.

"Zarin cevap vermeyeceksin.Haklısında ama dinle.Bak....
Mirzayla konuşma tamam mı?Yani ihtiyaçların dışında...Hatta hiç konuşma.Bana gülmüyosan onada gülme."

Sinirlerime sahip çıkamıyordum.Gözlerimi devirdim.

"İstediğim zaman istediğim şeyi yaparım ve sen karışamazsın.Ne sıfatla söylüyosun sen bunları söylesene."

Hızlı alıp verdiği nefeslerden onunda sinirlendiğini anladım.O neye sinirleniyordu ki?

"Ne demek ne sıfatla.Kocanım ben senin."
"Sen..."

Sinirden toparlanmış ve dikleşmiştim.

"Benim kocam olduğunu mu zannediyosun.Benim kocam beni sever,sahip çıkar.Senin ne kocalık vasfın var ya ne?"

Sesim boyumun kaç katı fazla çıktı bilmiyorum.Ama hiç duymadığım kadar yüksekti.

Nefes kollarımdan tutup kendine yaklaştırdı.

"Bende sana diyorum ki seni seviyorum anladın mı?Şaka falan değil,yalan da değil.Seviyorum anladın mı sahiplenmesem de şuan umrumda olmazdın.Yeter artık sende yeniden denemeye çalışsan nolur?"

"Bende bir zamanlar bana böyle davranmaman için dua ediyodum.Ama sen benden nefret etmeye devam ediyodun.Empati kurmayı unutuo beni suçluyodun.Bende sana empati kurmayı öğretiyorum."

Ellerini kollarımdan itip balkona çıktım.Havayı iliklerime kadar çektim.Kollarımı korkuluklara dayadım ve başımı geriye attım.

Affetmek...
Kimine göre kolay kimine göre dünyanın en zor şeylerinden biri.
Bende en zor şeylerinden biri olarak kabul edenlerdendim.Zor geliyordu işte.Bana göre kimse ikinci bir şansı haketmez.Çünkü;Biri yapan ikiyide yapar.Bu yüzden Nefes'i affetmek istemiyordum.

Neden ben hata yapmamıştımda o yapmıştı.Demekki istemeseydi hata yapmayabilirdi.

Ama bir yandan da onu affetmesem ömrümün tamamında mutsuz olacağımı hatırlatıyordu.Ne yapacağımı bilemiyordum.

Geriye dönüp odaya girdiğimde Nefes bana bakıyordu.Ona doğru döndüm.Dirsekleri dizlerinin üzerinde,ellerini  birleştirip öne uzatmış duruyordu.Ama...
Ama sadece durmuyor,ağlıyordu da.
Ben...Ben ilk defa bir erkeğin ağladığını gördüm.
Hani derler ya erkekler ağlamaz diye.İnanırım ben o söze.Çünkü;Erkekler ağlamaz, adamlar ağlar.