Doğduğumdan beri konuşmaya fırsatım olmamıştı. Hep birileri tarafından susturulmuş olan ben artık konuşmak istemiyordum. Belki sesim çok güzeldi. Belki de herkesin iğreneceği bir sesim vardı. Belki de aksanım herkesten çok daha güzeldi. Ama benim bunları bilmek için hiç fırsatım olmadı. Okula dalga geçtikleri için gidemez hale gelmiştim. Ama ben sorun etmiyordum. İnsanlar etrafımda konuşurken ben sadece dinlemeye alışmıştım. Onlar benimle alay ederken tek yapabildiğimin kaçmak olmasına alışmıştım. Ailem bana evde bir şeyler öğretmeye çalışırken bazen sinirlenir, ceza verirlerdi. Evet, onlara da alışmıştım. Bir gün boyunca karanlık bodrumda oturmaya alışmıştım. Ağlamak insanlar için bir ihtiyaçtı sanki. Rahatlıyorlardı. Benim için mi? Hayır, ben ağlamam. Ağlamak da yasaklandı bana. Çok küçükken yasaklandı. Ses çıkardığım gerekçesiyle ağlayamaz hale geldim. Bu beni duygusuz biri mi yapar? Ah, hayır. Duygularımı fazlasıyla yaşarım ben. Kimseye derdimi, sorunlarımı anlatamadığım için fazlasıyla yaşarım. Bazı benim gibi olan kişiler yazarak konuşurlar. Ben buna ihtiyaç duymuyorum. Belki de bu yüzden çoğu kişi bana sinirleniyor. Ailem eskiden ses çıkarmamı isterdi ama artık benden konuşmadığım için nefret ediyorlar. Beni böyle yetiştirmişlerdi oysaki. Bu onların seçimiydi. Benim değil...
