Ağaçların arasından gözüme ulaşmayı başaran güneş ışıkları kafamı yavaşça diğer tarafa çevirmeme sebep oldu. Hiç sizden daha iyisini yapmanız beklendi mi? Tabiki de beklendi. Herkesten daha iyisini isterler. Belki sizin yerinizde olsalar sizin yaptığınız şeyi bile yapamazlar. Ama hep bir daha olur ortamda. Ben onlardan kurtulmak istiyorum. Ailem öldüğünde daha güçlü olmam istendi. Bir işi yaptığımda daha iyisi istendi. Giyinip kendime özen gösterdiğimde daha güzel olmam, spor yaparken daha çevik olmam, sanat yaparken daha iyisini yapmam istendi.
O gün geldi, artık. Daha'lardan kurtulduğum gün geldi. Araba yolda ilerlerken sarsılıyordu. Sarsılmalar kesildiğinde fark ettim ki gelmiştik. Arabadan çıktığımda hafif meltemin saçlarımı havalandırmasına izin vererek ilerledim.
Ve karşımda bir boşluk vardı. Çoğu zaman gördüğüm boşluğu andırdı bana. Altımdaki toprağın kokusunu alabiliyor, ormanın derinliklerindeki hayvan seslerini duyabiliyordum. Son bir kez iç çektim. Son kez dünyayı içime doldurdum. Arkadaşlarıma bakmak için arkamı döndüm. Hepsi çok iyi insanlardı belki de. Keşke bana da o yüzleri gösterselerdi. Kendimi boşluğa bırakırken bana doğru koşturan kişiyi gördüm. Beni tutabilecek miydi? O an gülümsedim. Beni tutamamıştı ama bu ironi gülmeme yetmişti.
Daha hızlı olsaydı tutabilirdi.
