CHAPTER I - It's my race...
ALEX's POV
For now... wala pa akong natatanggap na call galing kay Jerry at sa kapwa kong spies.
Sa ngayon...I'm heading to the gym.
I always need to be ready... just to be sure na kahit walang biglaang mission eh baka kaagad akong kailanganin.
Well, there's nothing wrong with the way I dress... marami lang talagang tao na curious kung bakit seryoso akong maglakad kasabay pa nito ang suot-suot kong black pants with my black coat at isali na din dun yung black shoes ko and my eyeglasses detector na kayang makita ang anumang harmful weapons na nakatago sa isang bagay.
Ayun... nakita ko na yung karatola ng gym! I think... it is less than three hundred meters para makapunta na ako doon.
When I was about to cross the street... A child holding a watergun suddenly walks around not even wondering that some cars are still rushing all the way in the left and right lanes of the road.
Nakita kong halos may papalapit na na trucks that will surely hit the child if the driver wont notice him.
Tumakbo ako ng mabilis sabay talon with some side flipping technique patungo sa kinaroroonan ng bata. In some cases... ginagawa ko talaga yung technique na yun lalong lalo na kapag wala nang masyadong oras.
Tumigil yung truck when it passed by the two of us... then bumaba yung driver na halos natakot din sa nangyari.
"Ah eh... sorry po sir! Di ko po kasi nakita yung bata... at tsaka hindi pa naman po nag kulay pula yung traffic light kaya't dumiretso lang po ako sa pagmamaneho." sinabi niya ito sabay kamot sa ulo.
"Oh sige sige... huwag mo nang abalahin yun! basta sa susunod, huwag ka nang magpapatakbo ng mabilis, okay ba yun?"
"Opo sir..."
"At.... hindi na din kita isusumbong sa pulis basta isa-ulo mo lang yung sinabi ko.. ok?"
"Naku! Salamat po sir... opo opo! magdadahan dahan na po ako sa pagmamaneho."
He barely watched his feet running towards his truck and said some few words again.
"Salamat po ulit sir!" then he waved his hands and ride his truck.
Naku talaga ang batang to! buti nalang at nakita ko siya kanina...
"Huwag mo na ding uulitin yun ha...?"
Tumango lang siya ng tumango sabay sabing "opo"
"Teka... sino bang kasama mo at parang nag-iisa ka ata kanina?"
He raised his head pointing straight towards a woman who is about to pay the things that she have chosen to buy in a small pharmacy located at the corner of the street where I used to found this child.
"Ah.. yun ba yung mama mo?"
Sumagot siya nang oo pero in a different way, he moved his head upward and downward na sigurado naman akong oo ang ibig sabihin nun.
Dumaan ulit kami sa highway at isinauli ko na siya sa mama niya.
I told her everything noong pinabayaan niya yung bata. Hindi naman yung tipong minumura... pinagsabihan ko lang naman siya nang ilang mga bagay na kailangan niyang gawin para sa protection ng bata.
Nakakainggit yung nakita kong yinakap at hinalikan niya yung anak niya dahil sa sobrang nagulat siya sa nangyaring hindi manlang niya nalaman.
Well... alam niyo naman siguro na I did'nt meet my parents! I mean... my real parents.
When I was still young... young enought to loose all the memories I have in my infancy stage, I was found in an orphanage and had been adopted by Mr. and Mrs. Xavier who owned some five star hotels and restaurants that are spreaded all over the country.
Hindi ko naman inaasahan na magiging buhay mayaman ako... sinuwerte lang siguro kasi hindi daw magka anak yung mag-asawang Xavier.
When my Dad died... I mean yung step Dad ko, nawalan na nang kontrol sa sarili yung step mom ko.
Halos inintindi niya nalang yung mga branches ng restaurants namin doon sa ibang bansa... hindi niya na ako binigyan ng time para magbonding manlang o kahit subuan manlang ako kahit isang kutsara lang ng pagkain.
Nag request din ako noon na mag-aral sa mga taekwando class... hanggang isa na ako sa naging pinaka magaling na estudyante at the age of ten.
Lumaki ako sa mga yaya at bodygaurds ko sa mansion... mababait naman sila, pero I still need a Mother's care.
Oo! I know... may mga ganito ding situation yung ibang mayayamang pamilya pero masakit palang magkaroon nito.
When I turned twelve... naisipan ko nang lumayas sa mansion at mabuhay mag-isa sa real world. Nagdala ako ng sapat na pera para makipag sapalaran sa buhay.
Nang nalaman ng step mom ko na lumayas na ako sa bahay eh ipinahanap niya ako... pero di ko talaga makakayang bumalik ulit doon kaya't tumago ng tumago nalang ako hanggang may nakapulot sa akin.
Sabi kasi niya... ituturing na daw niya akong isang tunay na anak... at yan ngayon si Jerry! yung nagbibigay ng missions samin.
"Ma/ma... ma/ma!"
So much for flashbacks... eto at tinatawag na pala ako ng mama ng bata.
"ano po yun...?"
"Salamat nga po pala sa pagliligtas sa anak ko ha..."
"Walang anu man...."
Inalis na nila yung mga tingin nila sakin at ganun din naman ako after kaming nag smile sa isa't-isa.
Habang naglalakad na ako across the street para pumunta na ng gym eh may narinig akong malakas na preno ng isang sasakyan at may mga taong biglang sumigaw.
"Uyy! tignan niyo... nabangga yung aleh at ang bata oh! tara dali... tulungan natin!"
After kong narinig yun habang walang tigil na naglalakad eh pumasok na ako sa gym......
After all.... it's my race...
(A/N: Hello po! si Rlance po ito.... sana patuloy niyong basahin ang story! We'll be glad to see your comments, votes and offcourse pa Fan na din po... haha)
