Başımı olumsuz anlamda sallayarak ondan uzaklaşmayı denedim. Bu şekilde zayıf hissetmemeliydim ve duygularımı da fanilere karşı kapamış olmam gerekirdi. "Harry-"
"Neden o gece ölmeme izin vermedin?"
"Sana açıkladım-"
"Hayır!" diye sözünü kesti. "Söylediğin saçmalıklara inanmıyorum. Son defa annemi görmemi isteyecek kadar merhametli biri değilsin. Sen bencilsin." bir adım gerileyerek alnını sıvazladı. "Beni kendin için saklıyordun, öyle değil mi?"
Alt dudağımı dişlerim arasına alarak gerginliğimi azaltmayı denedim. Karşısında savunmazsız ve aciz bir durumdayken bu çok zordu. Gözleri nefretle parlıyordu. Bana karşı böyle olmasına dayanamazdım.
Elimi kalbine doğru yaklaştırdığımda kazadan sonra içine yerleştirdiğim parçam bana doğru hareketlenmeye başladı.
