Haftalar sonra, bir gün eve döndüğünde işte şöyleydi: "Pekala, geçirebileceğim en güzel zamanları geçirdim."
Ayaklarımı sehpadan indirdim. Ses tonu beni korkutuyordu. "Ne demek istiyorsun?" Mavi koltukta yanıma oturdu ve ellerimi büyük elleri içine aldı. Cildimdeki ışıklar ona doğru hareketlenmeye başlamıştı. Bu artık bizim için sıradan bir durum haline gelmişti.
"Beni ait olduğum yere götür, Ocean."
"B-bunu yapamam." hırsla ayaklandım ve o, benim buharlaşmamdan korkarak koluma tutundu. Görüş alanım buğulanmaya başladığında kirpiklerimi kırpıştırdım ve gözyaşlarımın akmasını engellemeye çalıştım. "Harry, benden bunu isteme."
"Neden?" diye sordu kalkarak. "İçime yerleştirdiğin karanlık durmadan büyüyor. Nasıl yaşayacağımı hatırlamıyorum bile." ellerini ıslak yanaklarıma yerleştirdi. "Ocean, neden beni rahat bırakmıyorsun?"
