Sadece Arkadaş

   -Aras! Burada mısın?

  Karanlık ve soğuk bir depoda ilerliyordum.Camlardan giren ay ışığı beni daha çok ürkütüyordu.Sevgilimden gelen mesaj ile buraya gelmiştim ama o burada değildi.Yerde bir sıvı vardı.Bu sıvının ne olduğunu merak etmiştim.Eğildim ve telefonumun yetersiz ışığını sıvının üzerine tuttum.

-Kan mı?!

     Nefes nefese uyandım.Rüyamın-Kabus demek daha uygun-hiç bir anlamı yoktu.Aras'a bir şey mi olmuştu acaba? Hemen telefonumu elime aldım ki bu zor oldu.Neredeyse yataktan yere düşüyordum.Onun ezbere bildiğim numarasını tuşladım ve aradım.

-Alo?

-Aras iyi misin?

-Bunun için mi sabahın köründe aradın İdil?

-Şey...Ben endişelendim rüyamda...Neyse iyiysen sorun yok sevgilim.

-İyiyim İdil.

Ve telefonun bipleyen sesi...Nolmuştu ona? Bu benim Aras'ım değildi.

*"If you wanna climb,I'll be your ladder."

-Aras!

Koştum.Telefonu şarjdan çıkarttım ve hemen açtım.

-Alo?

-İdil seni seviyorum.

-Aras saat sabahın dördü.

-Seni seviyorum.

-Bende seni sevgilim.

Ardından telefonun bipleyen sesi...*

Uyuyamayacağımı anladım ve saçlarımı yapmaya karar verdim.Maşa yapmak biraz uzun sürdü ama sonunda güzel oldu.Aras'ın en sevdiği model.Saat hala altıydı.Aşağıya inip buzdolabını karıştırdım.Sanırım kahvaltılık gevrek yiyecektim.Sütü ve gevreği aldım.Su ısınırken Oğuz'u aradım.Onu hep arayabilirdim.En yakınım o benim.Kardeşim gibi.

-İdil bir şey mi oldu? İyi misin?

-Sanırım.Bilmiyorum.Konuşacak birine ihtiyacım vardı.Bende seni aradım.

-Tamam.Ben hep buradayım.Şimdi anlat bakalım noldu?

-Aras.

-Ne olmuş?

-Soğuk davranıyor.

-İdil...Boşver şu çocuğu.O kaybeder.Başkasını bulursun.

-Hayır Oğuz! Aras benim gerçek aşkım,onu bırakamam.

-İdil!

-Tamam Oğuz boşver.

-Okulda görüşürüz.

-Görüşürüz.

Haklı mıydı? Aras'ı unutmalı mıydım? Aramak benim suçumdu.Oğuz en iyi arkadaşım ama şimdi saçmaladı.Gevreğimi hazırlayıp odama gittim.Annem çok kızacaktı.Ama takmıyordum.Masama bıraktım.Dolabımı açıp içinden mavi gömleğimi ve siyah pantolonumu çıkarttım.Mavi ve siyah...Aras bunları çok severdi.

*-Bunları al bence. 

-Aras bir gömlek ve pantolonla mı ailenle tanışmaya gideceğim?

-Mavi ve siyahla geleceksin.

-T-tamam.*

Her elime aldığım şey anı doluydu.Mükemmel anılar.Bugün niye bu kadar Aras doluyum? Bir şeyler farklıydı ve iyi olmadıklarına eminim.Bilgisayarımı açtım.Hem fotoğraflarımıza bakıyordum hemde gevrek yiyordum.Gelen mesaj sesiyle irkildim.Telefonumu cebimden çıkarttım.

*Bitti İdil sıkıldım.-Aras*

Bitmişti.Bu kadar kolay biteceğine inanmıyorum.Ya ben? Ben nasıl toparlanacağım? Onla bu kadar doluyken... Eksik hissediyorum kendimi.Sahi neden nefes alamıyorum? Göz yaşlarım neden gözümden atlayamıyorlar? Korkaklar onlarda benim gibi.Çaresiz ve korkak.Yatağa ilerlerken gömleği üstümden hışımla çıkarttım.Bu kadar o kokarken ayrılığı nasıl benimserdim? Yorganı kafama kadar çektim.Karanlıktaydım.Sabahları korkmadığım yerde...Sabahları bir anne edasıyla sararken geceyse bir ölüm kadar soğuktu.Şimdi ise boşluk gibiydi ya da düşüncelerim boştu.Bu kadar Aras diye çarparken kalbim beynim kalbime nasıl söz geçirirdi beni öldürmeden? Sessiz çığlıklarım annemin "Oğuz geldi!" diye bağırmasıyla son buldu.Ama cevap veremiyordum.Verirsem ağladığım anlaşılırdı.Odamın kapısı hafif bir gıcırtıyla açıldı.

-İdil?

Kafamı yavaşça çıkarttım ve kapıyı örtmesini işaret ettim.

-Aras'la bitti.

Bir şey demedi ve sarıldı.Yana kaydım.Yanıma yattı.Sadece sarılıyorduk.

-Ağladın mı çok?

-Biraz.

Susmuştu.Sonra saçımda ıslaklık hissettim.Ağlıyordu.Bir erkek benim için...

-Oğuz?

-Efendim?

-Seni seviyorum.En iyi arkadaşımsın hatta kardeşim.

-Seni seviyorum İdil.