Jubilant

Part 3 *Sisterhood *

[Joan’s POV]

 I knew that his hands were unbuttoning the first button of my blouse then the second then the third... All this time I’m praying that everything would turn out alright. That all of a sudden someone would appear and help us... Guess I’m not only hoping right now, my intuition tells me the same. Please let it be true.

.....Fourth button, I feel so naked with him kissing me down to my chest and his hands doing its unfinished work

All I can do is to close my eyes and cry while this guy takes everything I am T______T

“JOAN!”

Napamulat ako sa narinig kong pamilyar na boses na tumawag sakin at napatingin naman ako dun sa kaliwang side ko. Nakita ko si Zei kasama si manong guards at mga teachers namin.

Napaluhod ako dahil una talagang kanina pa umiikot ang paningin ko at parang mag ba blackout ako any minute. Second is that at last were safe...I’m safe... Thanks God.

Hinuli na nung mga guardya sila Sander at ung mga tropa nya at agad naman akong nilapitan ni Zei at inayos ung damit ko. Everyone is asking me if okay ako pero hindi ko sila masagot, everything is spinning, I can’t barely understand what are they talking about.

“Joannah hija? Okay ka lang ba?” tanung nung isa kong prof

“Joan! Joan!... okay ka lang?” nag hihisterical na tanung ni Zei sakin

Iniangat ko ung ulo ko para tignan sila at nung tatango na sana ako para masagot ung mga tanung nila eh bigla lang akong nakaramdam nang sobrang hilo at BLACKOUT!

When I open my eyes, hindi ko alam kung nasaan ako. Iniikot ko ung mga mata ko sa paligid ko at nakita ko na  sa katabi ko may isa pang kama at doon nakaupo si Annabeth at nakatingin sakin. It startled me seeing her crying. Halos namumugto na nga ung mga mata nya, siguro kanina pa sya umiiyak.

Niiangat ko ung ulo ko at tinry kong bumangon pero grabe lang eh. Ang sakit nang ulo ko! Napahawak ako sa ulo ko kasi parang ang bigat bigat nya at napapikit din ako sa sobrang sakit.

“J-Joan.. sabi nang doctor it’s better if hindi ka muna g-gagalaw. W-wag ka na munang bumangon... m-may kailangan kaba?” tanung ni Annabeth sakin? And she really looks so worried?

“H-huh?...”

Lumapit sya sakin at hinawakan ung kamay ko “Joan! Joan!” she burst out crying, Kung kanina umiiyak lang sya nang pasimple ngayon parang may halong panic and fear ung pag iyak nya.Nararamdaman ko nga din ung panginginig nang katawan nya habang humahagulgol sya. “Joan.. I...I-I’m s-sorry *sniff* a-ako dapat ang n-naandyan eh *sniff*..s-sorry..I’m r-really really sorry Joan..” she continue while looking straight into my eyes. Ramdam na ramdam ko ung takot nya pero alam kong honest ung pag hingi nya nang sorry.

Nahihirapan magsalita si Anna dahil sa pag iyak nya. Alam kong marami pa syang gustong sabihin sakin kaya lang nahihirapan nga sya. So, I put a hand into her shoulder and pat it “Okay lang! Right now, I’m really glad na okay tayong dalawa at may tumulong satin” I wipe her tears and she said “S-sa lahat nang *sniff*  g-ginawa ko s-sayo *sniff* n-nagawa mo p-pa din akong t-tulungan *sniff* k- kahit na a-alam mong p-pwede kang m-mapahamak......... ang sama ko *sniff* ang sama sama ko “ then lalo pa syang humagulgol nang iyak

“Shh...” I try my best to sat up, kahit parang pinupukpok ang ulo ko nang maso sa sobrang sakit at parang ang buong paligid ko eh umuikot, kinaya ko pa ding umupo at hinawakan ang mga pisngi nya. Tinitigan ko sya mabuti sa mata at sinabing “wag mo nang intindihin ung mga nangyari noon, napatawad na kita bago ka pa humingi nang tawad. Alam mo ba..” I wipe her tears away then I smile “masaya ako ngayon kasi, nagkaayos na tayo at walang masamang nagyari satin. Anna, kapatid na ang turing ko sayo at patawarin mo ako sa mga oras na pakiramdam mo inanaagaw ko ang atensyon nang mga magulang mo sayo huh, maniwala ka hindi-------”