Yalnızlık Ve Hayat Mucadelesi

4 sene önce

8. Sınıf orta sondum. Ah arkadaşlarımı ozliyecem. Hele hele o kızı. O kız dediğim kişinin ismide Çeşm-i Mavi idi.yani ben oyle diyordim Çok iyi bir kız kapalı sessiz sakin biri bunun takıldığı 3 veya 4 arkadaşı vardı. Nasıl bir sevda kardeşim aşık olmak senin neyine ya Allahım. Ama olmuyordu. Aşıktım.

" Aşk ne lan aşk ne Allah Allah senin neyine
olum aşık olmak daha yasin 14 malmısin kardeşim ya"

derken iç sesim okulun en üst koridorunda kavga vardı. Ahahhahha yine bizim sınıftan biri. Piskopat olmuş bizim sınıf haberim yok. 😂
Af yine bir kavga,sevmem ama bulaşan olursa döverdim.
Birden Sabri hoca geldi yukarı.Herkes nasıl kaçıyordu. Bu arada Sabri hoca bizim okulun en komik ve en eğlenceli hocasi dır tabi bide sinirli. Herkes sınıfına geçti. Ders başlamıştı. Benimde dersi hiç dinleyesim yoktu mal mal sağa sola bakarken arkada Fatihler konuşuyordu bende hemen oraya gittim ve dersi boş geçirdim yine okul bitmişti. Eve gittim hala Çeşmi Mavi aklımdaydı. Okulun son günleriydi. Onun üzüntüsü bir yandan,arkadaşlarımdan ayrılmak bir yandan ayrılmak bir yandan. Diyeceksiniz "Çeşm-i Maviden ayrılmak kolay".

Ama öyle değil. Ben 3,4 sene o kızdan vazgeçmemiştim. Şimdi vazgeçmem çok saçma olur gibi geliyordu. Ben bu sevgiyi helal hale getirmekle uğraşıyordum. Dini konularda çok iyiydim. Anlatamazdim ama yazardım. Kağıda dökerdim.

O kızı kendime helal etmeye çalışıyordum ama zaman lazımdı ve zamanı iyi değerlendirmeliydim. Namazımı hiç kaçırmamaya çalışıyordum. Kuranı mi okuyordum. Allahima şükürler olsun. İnsan kendini sevmeli. Kendini tanımalı. Yoksa başka insanları ne tanıyabilir nede başkasını sevebilir.

"Ah be Mehmet yine geçti bir gün" derken yatmıştım.

Okulum bitmişti herkes artık farklı bir hayata yelken açmıştı ben de yeni hayata yelken açmaya çalışıyordum. Mavi ve yeşil ne kadar güzel renklerdi. Çeşm-i Mavide maviyi seviyordu tevafuk tu. Ve hayata dair çok birikimlerim oldu...