Μιά σταγόνα ευαισθησίας

Λυπάμαι, είμαστε κλειστά.

Εννέα μήνες στάθηκα δίπλα σου. 

Πνίγοντας όλα μου τα συναισθήματα έμαθα να ζω. 

Βρήκα τον καλύτερο εαυτό μου στο βάθος μια σκοτεινής αποθήκης,

τον ξεσκόνισα λιγάκι 

και σαν μικρό παιδί έτρεξα να σου τον δείξω.

Με όλες του τις γρατσουνιές 

μα και με όλες τις επίχρυσες λεπτομέρειες του.

Σε κοίταξα μες τα μάτια και ένιωθα τον ενθουσιασμό σου

ένιωθα λοιπόν όμορφα που τον άφησα στα χέρια σου..

άλλωστε είχα σχεδόν ξεχάσει πως υπήρχε πριν φανείς.

Ήμουν εκεί, ήμουν δίπλα σου,

ακόμα και τις στιγμές που ήθελα να μείνω μόνη.

Έμεινα εκεί, έμεινα δίπλα σου,

αν ένιωθα πως το είχες ανάγκη.

Χωρίς να περιμένω τίποτα πίσω, 

χωρίς να απαιτήσω τίποτα.

Άφησες  τα μάτια σου να στοιχειώνουν το μυαλό μου

άφησες τις λέξεις σου να ηχούν στα μονοπάτια του

και εκεί που είχα συμφιλιωθεί με το πλατωνικό του έρωτά μου

ήρθες και με άγγιξες με τα χέρια σου.

Το μυαλό που ερωτεύτηκα και  το σώμα που ποθούσα

ήταν εκεί, ήταν δίπλα μου

σε ένα κρεβάτι που μύριζε καπνό και ηδονή.

Κάθε φορά κάπνιζες και περισσότερα τσιγάρα

Κάθε φορά ένιωθα λίγη παραπάνω ηδονή.

Άνοιξα την πίσω πόρτα για να φύγεις όταν το θελήσεις.

Ήλπιζα να μη το κάνεις.

Δε το έκανες, μα ούτε μέσα μπαίνεις πια..

στέκεσαι εκεί στη πόρτα μου, με κοιτάς στα μάτια
και με στοιχειώνεις.

Δεν φεύγεις , ούτε μένεις.

Χάθηκε το γέλιο σου ,

 το μυαλό που ερωτεύτηκα δε μου μιλάει όπως παλιά.

Δεν νιώθω πια τον ενθουσιασμό σου

νιώθω λοιπόν πια άσχημα που άφησα τον καλύτερο εαυτό μου στα χέρια σου.

Έσυ δεν κατάφερες να διαλέξεις αν θα μείνεις ή θα φύγεις

και εγώ κάνω την καρδιά μου σκληρή όπως ήταν παλιά.

Παίρνω όλη τη δύναμη που έχω 

να σε διώξω απο του νου μου το θερμό οίκο

και να κλείσω πίσω σου 

την πόρτα.