chapter 3
sana po basahin nyo itong story na ito pls comment and vote para ma improve ko pa tong story na ito she she thank you (chinese) sori po kung matagal po bago na kapag update busy po ksi naguguluhan po si ms author kung ano po pwedeng ilagay sa next chapter. sana maintindihan nyo po salamat..:)
Chapter 3
hikari's pov
ha'y malapiit na mag pasukan maaga nanaman ako magigising. kumusta na kaya si daniel ilang taon na ksi lumipas simula nung umalis sya dto at pumunta sa ibang bansa.
flashback
umiiyak ako nun ksi hndi ako naiintindihan ng mommy at daddy ko lagi nila ako pinapagalitan tpos may nakita akong isang lalaki na lumapit saakin.
“ bat ka umiiyak sbi nung lalaki? ang ganda mo pa namn tpos umiiyak ka sige papangit ka.” sbi nya.
“sino ka ba ano bang pakialam mokung umiiyak ako “sbi ko sakanya ksi naiinis na ako inaasar pa ako hndi ko naman sya kilala.
“nagtatanong lng namn o eto panyo gamitin mo yan huwag ka ng umiyak” sbi nya
“umiyak ako ksi hndi ako naiintindihan ng mama at papa ko lagi nalang nila ako kinokompara sa mga kapatid ko matalino daw sila ako daw hndi mga ganun na bagay.sorry ha ksi sinasabi ko sayo ksi wala ksi ako mapagsabihan” sbi ko sa kanya.
“ok lng yun naiintinedihan kita mas okay nga yun kung sinasabi mo mga problema mo kaysa tinatago mo lng sa sarili mo by the way ako nga pala si daniel daniel torenueva ikaw ano pangalan mo ? “tanong nya sakin.
“ang bait mo pala salamat ako si hikari hikari dela vere ako ay 14 yrs old mag 2nd yr highschool ikaw?”tanong ko sa kanya.
“14 yrs old din ako at mag 2nd yr din sa pasukan magkapit bahay lng pala tyo bagong lipat ksi kmi”sbi nya.
“talaga pwede ba kita maging kaibigan?sbi ko
“sige sabi ni Daniel”.
End of flashback
simula noon naging bestfriend kmi sya din ang first love ko pero hndi nya alam yun hangang umalis sila at kailangan nila pumunta sa America ksi doon na magtrabaho ang kanyang magulang kaya lilipat sila doon.
nagpromise sya sakin na babalik sya sana hintayin ko daw ang pagbalik nya dahil may sasabihin sya saakin pagbalik nya
umiyak ako nung gabing umallis sila. ksi hndi ko rin nasabi sa kanya na mahal ko sya at hndi ko alam kung babalik pa sya nun. dati nag cocomunicate pa kmi nagtetext pero hangang sa nawala na yung communication
yun ang nangyari sakin kaya simula nun inantay ko sya ilang lingo araw at buwan ang lumipas pero hindi sya bumalik sa pilipinas nawalan na ako ng gana mag antay pa ksi akala ko may girlfriend na sya sa America at hndi na sya babalik pa.nakalimutan nya na siguro ako pero hndi ko parin sya nakakalimutan itatry ko na mag move on sa nangyari.
------------------
umaga na magbibihis na ako ksi magwawalis pa ako ng bahay “mama good morning po” sabay halik sa pisngi ni mama .
“ o anak gising ka na pala tatay mo maaga pumasok sa trabaho mamaya ihatid mo ang pagkain nya sa opisina ha” sbi ni mama.
“ sige po ma wow sarap naman ng pagkain cornbeef”. pagkatapos kumain nag walis na ako at aalis na ksi ihatid ko pa pag kain ni papa.
“mama alis na po ako bye. “ “ bye din anak mag ingat ka sbi ni mama
nandito na ako sa opisina ni papa ang ganda. “ano po kailangan nyo mom?” tanong nung nasa front desk na babae.
“andyan po ba si james dela vera anak nya po ako ihahatid ko lng po sana ang pagkain nya”sbi ko dun sa babae..
“o sige mom antay ka lng ha tatawagan ko lng si sir james” .
“mom akyat ka na sa 2nd floor nag aantay na sir james “ sbi nung babaeng nasa front desk. “sige po salamat.”
pag elevator ko nakita ko na opisina ni papa wow ang ganda 3rd time ko palang makita ang opisina ni papa.
“ papa good morning po pinadala po sakin ni mama ang pagakin nyo.”
“salamat anak ha hinatid mo sakin pagkain ko” sbi ni papa.
“ sige po alis na po ako baka marami pa po kayong gagawin” sbi ko kay papa
“ sige bye anak ingat” sabay halik sa noo ko ang sweet talga ni papa.

BINABASA MO ANG
first love (on going)
Romancesi hikari ay isang mabait at medyo may pagka shy type na babae.nagkaroon sya ng isang first love nung sya ay 15 yrs old tapos ung lalaki ay umalis at pumunta ng ibang bansa.ilang taon na ding lumipas noong umalis ang kanyang first love at may nakila...