KAÇIŞ

YENİ İNSANLIK

GEÇMİŞ / 2

Mark ve diğer çocuklar ölmüştü. O küçük bedenler artık nefes almıyordu. Nasılda masum bakıyorlardı ve ben onlara ihanet etmiştim onların öldürülmesine yardım etmiştim profesör yanıma geldi

-Denek3 başarısız

Elindeki kağıttan markın isminin üstünü karaladı

- onun adı Mark

-herneyse

- onun adı Mark dedim

Bi anlık sinirle sesim bütün laboratuvarı inletmişti ilk defa ona bağıyordum oda bunun şaşkınlığıyla gözlerini açmış bana bakıyordu ne tepki vereceğini bilemedim öylece ben ona o bana bakakalmıştık. Yüzünü dikkatle baktım ona benzeyen tek yanım yeşil keskin gözlerimdi diğer herşeyim beni bu adama bırakıp başka bir adama giden anneme benziyordu uzun kumral saçlarım küçük burnum kalın dudaklarım hepsi annemden almıştım. Babam da bunun farkındaydı ve onu bırakıp giden annemin bütün sinirini benden çıkaryordu beni sürekli aşağılar döver ve küfür ederdi ama onu seviyordum çünkü beni bırakıp gitmemişti. Sonra ona bakmaya devam ederken gözlerini kısıp

-Aptalsın victoria her zaman aptaldın büyük düşünemiyorsun şu küçük deneklere acıyorsun bu projenin önemini anlamıyorsun bunun için değil 5 denek gerekirse 100 tane öldürürüm umrumda değil

Eline masada duran bir bıçak aldı ve bana doğru gelmeye başladı

- Bu mu acıdığın denek

Elindeki bıçağı markın küçük vücuduna batırdı sonra çıkarıp bir daha batırdı ve bir daha.... bunu defalarca yaptı markın vücudunun her yeri kanıyordu o kadar kan vardı ki masadan yere damlamayan kan ayağıma kadar gelmişti donup kalmıştım sesim bile çıkmıyordu gözümden yaşlar süzülüyordu babam elindeki bıçağı üzerine sürüp temizledi ve arkasını döndü

- Hemen buraları temizle cesetleri morga koy ve yarınki denekler için burayı hazırla bende nerde yanlış yaptığımı anlamak için çalışacağım beni rahatsız etme anladın mı?

- ANLADIN MI?

-Anladım efendim

Arkasını dönüp gitti artık ağlamalarım hıçkırıklara dönüşmüştü marka bakıp affet beni beni affet lütfen affet diye bağırıyordum sonra diğerlerine baktım affedin beni lütfen affedin artık anladım bu adam benim babam değildi böyle bir cani benim babam olamazdı artık ona karşı çıkmanın vakti gelmişti isterse beni öldürsün yine de karşı çıkacaktım bu ölen küçük çocuklara kendimi affettirecektim marka kendimi affetdirecektim

Ortalığı temizledim çocukları güzelce yıkayıp morga kaldırdım laboratuvarı kapatıp odama gittim ve düşünmeye başladım babamın projesini bilmiyordum bana hiç anlatmamıştı aptallar anlamaz demişti ama ben projesinin ne olduğunu biliyordum odasını temizlerken bir kaç kez rast gelmiştim ve okumuştum anladığım kadarıyla yaptığı şey insanların yetenekli yönlerini güçlendiren bişeydi (yani bir insan müzikte yetenekliyse yaptığı deney sayesinde bütün enstrümanları çalabilecek istediği kadar beste yapabilecekti ve bunun için saatlerce çalışmasına kendini yormasına gerek kalmayacaktı ) yaptığı şey beyni güçlendiriyor beyin kullanımını artırıyordu ve bunları çocuklar üzerinde kullanıyordu bu sayede bu çocukları kendi istediği gibi eğitecekti ve ülkenin her yerine her alanda adamları olacaktı ve istediği herşey onun olacaktı kaç kişi ölmüş umrunda değildi başarılı olana kadar durmayacaktı bunun için yıllarını vermişti. Onu durdurmalıydım bunun yolunu biliyordum Bilim Enstitüsüne insanlar üzerinde deney yapıyor diye şikayet edecektim ama bunun için önce onun projelerine ulaşmam lazımdı projeleri odasındaki bilgisayarda tutuyordu ve neredeyse odasından hiç çıkmıyordu sadece çocuklara deney yaptığı zaman olacakları not almak için odasından çıkıyordu ışte o zaman odasına girmenin bir yolunu bulup projeleri flasha kopyalayacaktım ve burdan kaçacaktım uyumak için yatağıma uzandım planım işe yararsa başka çocuk ölmeyecekti ne olursa olsun bunu başaracaktım
.
.
.
.
.
.
Sabah olmuştu diğer çocukları laboratuvar için hazırlamıştım. Profesör de camın arkasında yerini almıştı.çocuklara aşı olacaksınız dedim ve yatırdım profesör iğneyi yapmam için işaret verdi iğneleri yaptım ve geri dönüp gidecekken