The Sun The Moon and The Stars

epilogue~the first & the last

SAVANNAH'S LAST WORDS

Ito ang napagkasunduan namin bago siya dakpin ng mga pulis---

Na siya ang aako sa mga krimeng nagawa ng kapatid ko at ng adopted sister niya. (nabasa namin ang mga legal adoption papers ni Adriana na nakakalat sa lamesa at sa sahig. Sinunog namin ang mga ito)

Na siya ang aako sa kasalanang nagawa ko. 

Noong una hindi ko kaya na makulong siya. Hanggang ngayon hindi pa rin ako papayag. Kahit gawin pa paulit ulit ang daigdig at paulit ulit kaming dumating sa pangyayari na ito hindi pa rin ako papayag pero. .

"Para sa akin", sabi niya. "Gawin mo para sa akin. Para sa ikasasaya ko."

"Paano naman ang ikasasaya ko?"

"Paano ang ikasasaya ng magiging anak natin?"

"Paano?" Nagulat ako sa sinabi niya.

"Paano ko nalaman na nagdadalang-tao ka? Isa akong manunulat na isinalarawan na ang katangian ng isang babaeng buntis sa tatlong nobela na  naisulat ko Savannah. Alam ko."

"I am sorry."

"No. I am sorry, Sav. I won't be there when our baby grows up.  Siya na rin ang una at huli."

"Ang una at huli." Inulit ko ang mga salitang sinabi niya.

Bago dumating ang mga pulis tinanong niya ako, "Kung kapatid ko si Barry sa ama, ibig sabihin kapatid kita. Did we just commit incest?"

Natawa ako. Nagulat siya sa naging reaksyon ko.  

"Barry and I shared the same mother but we have different fathers." I explained to him.

"Your father?" He asked me.

"He died before I was born. Mom died after I was born."

"Sorry."

"Cliche."

"I don't like cliches" he said.

"I know."

Tumingin siya sa mukha ko. 

"They compliment you you know?" He was referring to my freckles.

"What? My freckles?"

"Like craters on the surface of the moon."

I forced a smile.

He did not.

"You know what?" He asked me.

"What?"

"You are the moon of my life."

"What a cliche", I said.

"Paano kung nabubuhay tayo sa panahon ng mga makata?"

"But we don't." I frowned.

Nevertheless, he continued his dramatic speech-

" Sa mundo ko na nababalot ng  kadiliman ikaw ay walang pasabing dumating. Isang banayad na liwanag na nagniningning. Nagbibigay inspirasyon sa puso na ipahayag ang mga nakatagong damdamin. Ikaw nga ang aking buwan. Hindi perpekto ngunit kayganda. Napakaganda kahit hindi perpekto. Ikaw ang buwan ng aking buhay. Oo, ikaw ang aking buwan. Ang buwan magpakailanman."

Hinalikan ko siya. Ano pa ba ang dapat kong isagot?

"What a cliche", he said.

"The best cliche ever."

This time he was the one who kissed me. 

I wished time stopped here at this moment. 

When I pulled away I saw him smiling, accepting what was about to happen.