Güneş tepemizde. İki dostum yanımda.Dalgalarını sakince önümüzdeki kayalıklara vuran deniz; karşımızda.
Güneşin sıcaklığını, dostlarımın sessizliğini, denizin dalga sesi... Şu pazar gününün güzel olma sebepleri...
O zamanlar nereden bilebilirdim; bir çift mavi gözlüye aşık olacağımı...
Çayıma şekeri atarken, Orhan da şekersiz çayından ilk yudumunu alırken, sakince önümüzdeki kayalara vuran denizden çıkan sese Emre'nin sesi karıştı: -Sevmedi...
Ağlamamak için kendine engel olmaya çalışırken: -Neden? dedi ve kendine engel olamadı; gözyaşlarını hür bıraktı.
Emre; içimizde en saf, en temiz, en iyi kalpli olanımızdı. Onun bu hâli canımı çok yakmıştı.
Orhan sordu: -N'oldu? -Olmadı... Buradan taşınmışlar...
Aniden etraf karardı. Başımı kaldırdım. Güneşin önüne büyük bir bulut gelmişti. Denizin suyu ise kayalara vururken köpük köpüktü. Derin bir nefes aldım; mis gibi yosun kokusu. Orhan'a baktım. Emre'yi teselli edebilecek kelimeleri düşünüyordu herhalde.
Emre hayatını aydınlatacak ışığı, bir siyah saçlı kızda bulmuştu. Ama gitmiş. Emre ise karanlığa gömülmüştü adeta. Başını öne eğmiş, yere koyduğu çayına bakarken, gözünden bir damla yaş, çayına düştü.
Aniden ağlamasını kesti. Başını kaldırdı. İlerideki bir gemiye baktı. Koskaca bir gemi. İçinde kim bilir kaç insan vardı? Kaç farklı hikaye? Acaba onların hayatlarında da hiç gidenler olmuş mudur? Ya da denizin verdiği huzurun farkında mıydılar? Hiç güvertede durup denizin sesini dinlemişler midir?
Acaba Emre o gemiye bakarken ne düşünüyordu? Sevdiğinin o gemiye binip gittiğini mi? Dayanamayıp sordum: -Orada mı? -Bilmem... -Anlatsana neler olduğunu.. -İlk önce buradan gidelim.
Çaylarımızı içemeden kalktık. Son bir kez daha arkama dönüp masmavi olan denize baktım. Daha bu zamanlardan belliydi; maviye, denize olan sevdam.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
