Güneş batıya batmaya giderken biz de Emre'nin isteği üzerine kalkmıştık. Eve doğru ilk adımımızı atarken Mehmet arkasını dönüp denize baktı. Sanki içinden denize 'Holçakal' der gibi baktı. Sonra dönüp Emre'nin hâlet-i mahzûnâne bir şekilde görünce bana bakıp başını salladı.
Meydana geldiğimizde Emre: -Bize gidelim; herşeyin başladığı yere... dedi.
Minibüse bindik. Emre ve Mehmet'e arkayı işaret ederek "Siz geçin" dedim. En arkaya oturdular. Ücreti ödedikten sonra ben de yanlarına oturdum. Mehmet cam kenarını kendine mesken etmişti ve yine denizi izliyordu. Minibüs yokuştan çıktıktan sonra masmavi deniz de görüş alanımızdan çıkmıştı. Mehmet, müteessir bir hâlde Emre'ye baktı. Emre ona: -O senden gitmedi. O mavi deniz hep orada. Giden sensin. Bunun iyi tarafı; onun nerde olduğunu biliyorsun. İstediğin zaman gidip, karşısında bir bankta oturabilirsin. Oysa ben, sevdiğimin nereye gittiğini bile bilmiyorum.
Emre, konuştukça müteessif olan yüzünü, bana çevirip sordu: -Orhan, insan neden gider? Nereye gider? Bu gitmeler neden var ki?
Emre'nin bu son sorusu, aslında bir vâveylây-ı firâktı. Karamel renkli müteellim gözleri, benden medet umuyordu. Ama ben gitmeler üzerine ne diyebilirdimki? Yine de enseb cümlelerle cevap verdim: -Biri gittiyse eğer, ondan bir haber bekleyeceğiz. Hem bi' arkadaşlarıyla konuşalım. Onlardan öğrenelim; nereye gittiklerini. Belki arkadaşlarına senin için bir haber bırakmış olabilir.
Son cümlem Emre'yi ümitlendirmişti. Derin düşüncelere daldı. Gerçekten de bir haber bırakıp bırakmadığını ben de düşünmeye başladım. Ya bıraktığı haber, kötü bir haberse?
Bu efkâr içinde Emre'lerin evine gittik. Emre'nin odasından balkona geçtik. Annesi bize yaptığı limonatadan ikram etti ve içeri geçti.
Emre sandalyesine oturup, limonatasından ilk yudumunu aldı ve gözlerini karşı kaldırıma dikerek: -Onu ilk orada görmüştüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
