Ποιητική Συλλογή - Αναζητώντας στο μαύρο το σκοτάδι μου

Ποιήμα 5-Απόμερη κραυγή

Φεγγάρι μου
Καθώς εισαι φωτεινό
Η λάμψη σου μαγεύει
Ολο τον γιαλο
Εδω στη στεριά
Τα φωτάκια της πολης
Κοσμούν το σκοτάδι
Και γίνεται η θαλασσα
Του ρομαντισμού λιβάδι.
Δε ξερω πως να περιγράψω το βράδυ αυτο
Απλα κοιτώ και γράφω
Για οτι υπάρχει εκει κάτω
Και τι είμαστε τελικά,
Μεσα στο απέραντο ουρανό
Και σε μια γη
Χωρις τέλος και αρχή;
Είμαστε άνθρωποι αχάριστοι
Ανθρωποί πονηροί
Καθώς κλεινομαστε σε 4 τοιχους
Και νομίζουμε πως αυτο ειναι ζωη
Κάνουμε παράπονα για ολα
Ακομα και για αυτα π δεν ειναι παρόντα
Και εγω κοιτώ,αυτον..
Ναι αυτόν, τον απέραντο ουρανό
Που χρώματα αλλαζει
Και σε δύση και ανατολή
Τη καρδιά μου θετικά σπαραζει.
Στη μαναξια
Ολα αυτα είναι μισά..
Και εγω σκέφτομαι εσένα
Να ησουν εδω κοντα
Τις έγνοιες και τις ανησυχίες
Να διώξεις με μια αγκαλια
Να νοιωσω ζεστασια
Μεσα στις κρυς ψυχές τους
Να γίνουμε στη γη τους
Απομερες κραυγές
να σε κοιτώ στα μάτια
Και να ξέρω τι θες
Μεσα σε αυτο το κοσμο τον κακο
Στη κολαση που με πονά
Εγω θα βρω το θησαυρό
Μεσα σε μονο μια ματιά
Λίγο θαλασσα ουρανό και δάκρυ
Να καθαρίσει και να ξεθυμάνει
Της λύπης την άκρη
Καπου εδω η σκέψη μου τελειώνει
Και συ άνθρωπε ψάχνεις δειλέ
Προσπαθεις ενα νόημα να δώσεις
Εσύ όμως που με ξέρεις
Κατάλαβες τι εννοώ
Τωρα σε καληνυχτώ
Παω να χαθώ
Στις ακολασίας τον ωκεανό
Αλλα θα θυμαμαι τα ματια σου
Προσπαθώντας να ξεφύγω απο το κενο